Na początku plusy. Grafika i muzyka są bardzo dobre, zwłaszcza ta kreska jest taka ciesząca oko.
Fabuła dość ciekawa, ale jestem w trakcie drugiego sezonu i robi się z tego taka plątanina.
Osobiście uważam, że poleganie na mitach było tutaj błędem. Dlaczego? Bo się ich nie trzymają. Ktoś napisze, że mity są zmyślone i nie trzeba aż tak tego pilnować i po części się zgadzam. Jednakże wystarczyło albo użyć konkretnej postaci albo stworzyć coś nowego. Tutaj mamy bohatera mieszankę - Heron to taki Herakles (syn Zeusa, ma brata, Hera go nienawidzi, jest bardzo silny), ale z mocami ojca. Wrzucono motyw miecza w stylu arturiańskim nie wiadomo po co, bo z tego kamienia dało się wyjąć miecz bez problemu i to nawet zrobiła osoba, do której nie należał.
Słabe postacie, a może słabo napisane. Zeus bojący się Hery tak jakby była jego matką i seniorką rodu, a przecież był jej równy o ile nie silniejszy (przecież pokonał Kronosa i tytanów).
Postać Serafima mnie zaintrygowała, choć chwilami miałam dość tego jaką zabawką jest dla bogów (klęcz, służ mi, ja cię przecież ratowałem/-am, pokażę ci prawdę jacy są inni). Na jego miejscu chyba bym oszalała od tego mieszania w głowie. I mimo, że początkowo był bardzo negatywną postacią to lubię go najbardziej. Jest skomplikowany, ale przechodzi przemiany wewnętrzne. To postać wielowarstwowa. Natomiast Heron jest dla mnie płaski. Typowy heros i nic. Chwilami ma przebłyski sprzeciwienia się bogom i nieratowania świata, ale przyjaciele szybko sprowadzają go na ziemię, że przecież wyższe dobro i serduszko. I z jednej strony to dobrze, ale brakuje mu tego czegoś, jakiejś cechy, która by go wyróżniała.
Wkurzająca Demeter jako toksyczna matka i zabiedzona Persefona, która przy niej traciła całą pewność siebie i własne zdanie.
Dużo scen działo się za szybko, a można było to ładnie rozpisać na większą ilość odcinków. Mimo wszystko przyjemnie się oglądało. Daję 7.