Californication może być wykorzystywany jako idealny przykład równi pochyłej. Sezony 1-4 prezentowały sobą w miarę wyrównany poziom. Finał czwartego zaś najbardziej pasuje mi do zakończenia całego serialu. Przez ten czas było słodko-gorzko. Jak w Wilku z Wall Street Scorsese wykładnia moralna była skrzętnie skrywana pod płaszczykiem wulgarnych żartów, hedonizmu i nagości.
Później Kapinos po prostu się wypalił. Drugie dno, które od czasu do czasu unaoczniało się nam, chociażby w rozmowach Hanka z córką, przestało istnieć. Wulgarność zaczęła służyć samej sobie. W jednym z odcinków wyjątkowo żenującego siódmego sezonu, jest żart o pierdzeniu, który do niczego nie prowadzi i wątpię, by ktokolwiek czuł się nim rozbawiony, chyba tylko widzowie współczesnego polskiego kabaretu. Serio, poziom aż tak siadł. Nie było odcinka, którego przynajmniej raz nie pauzowałbym targnięty nową falą żenady absolutnej. Męczące.
Być może wybielam teraz początki, w końcu siedem lat emisji zrobiło swoje, ale wcześniej na pewno nie było aż tak słabych momentów jak wyżej. Inaczej zakończyłbym oglądanie Californication wcześniej.
Finał serialu również nie przekonuje. Nie dość, że odcinek jest upchnięty tak, by wszystkie wątki zamknąć w 25 minutach, to jeszcze jest niesamowicie sentymentalny, kiedy wcześniej unikano takich rozwiązań, a ckliwość pokonywano wyczuciem smaku, wewnętrzną intuicją dotyczącą tego, jak rozładować pewne słowa z banalnego wydźwięku. Dużo pomogło też to, że mądrości wypowiadała głównie nastoletnia córka Hanka, więc nie atakowały tak widza, jakby wypowiadał je jakiś starzec (co nawiasem mówiąc, zdarzyło się w 7. sezonie).
No trudno, wymęczyłem ten serial. Zmieniam ocenę z dziewiątki na siódemkę. Serduszko zostawiam, bo nadal lubię klimat pierwszych czterech sezonów. Dla nich warto Californication zobaczyć, kolejne to strata czasu.