Zastanawia mnie fakt, czy oglądając to jako dzieci, jeśli nam się podobało, to odzwierciedla się obecnie naszą "inną" psychiką?
Po prostu, mimo tego, że mnie ta bajka trochę straszyła, chciałem chłonąć coraz więcej i więcej i poczuć coś, sam nie wiem co...
W ogóle z bratem mieliśmy swoje ulubione wieczory przy chojraku, gęsiej skórce, kleszczu i innych trochę porytych bajkach, a czasem filmach (Armia Ciemności itp).
W dzisiejszych czasach taka kreskówka by nie przeszła wstępnej selekcji. Tworzą bandę, ciamajd, niedorajd i bojących się wszystkiego i wszystkich ofiar życiowych. Kiedyś bajka uczyła, że trzeba przejść wszelkie niepowodzenia, wszelkie trudy, żeby dobrnąć do celu, a teraz wszystko podane na tacy. Owszem, dzisiaj też tworzą dobre animacje, ale sposób budowania napięcia jest przy nowych produkcjach praktycznie zerowy. Można się pośmiać, obejrzeć przy czipsach, ale nie ma tego rozmyślania po nocach, że jak to wytłumaczyć, dlaczego chojrak to widział, czy to jego fantazja, czy naprawdę jest takie chore miasteczko. To samo z gęsią skórką, wiele pytań bez odpowiedzi i to było czymś wspaniałym, za czym cholernie tęsknię.