Szczęśliwe dobrnęłam do 10 epizodu trzeciej serii. Jedno mnie nieustannie ujmuje w True Blood; zabawa autorów z widzami. To znaczy: raz oglądamy scenę rodem z łzawej, brazylijskiej telenoweli, by za chwilę przenieść się do sceny ociekającej krwią i agresją, prawie jak od Tarantino. Z jednej strony dziki seks i serial dla dorosłych, z drugiej wyznawanie sobie miłości w świetle księżyca dla nastolatek. Czasem mam ochotę zapłakać z zażenowania, kiedy Bill po raz setny swoim zachrypiały, zniżonym tonem głosu wygaduje "I love you Sookie Stackhouse", a czasem piszczę przed ekranem z wrażenia i emocji, bo akurat jakiś wampir skończył w czerwonej mazi.

Wymyślić tak popaprany serial, to jest sztuka. Obok absurdu i kiczu, autorzy przemycili rozrywkę na najwyższym poziomie. Nie mieści się w głowie, że łzawego tasiemca można połączyć z mrocznym horrorem.