Na fali recenzji "lepszy od Stranger Things" przebrnąłem z mozołem przez sezon pierwszy, by w ostateczności pojąć, że zachwyty zdają się być wyrwane z forów audiofilskich. A i tak nie do końca, bo recenzenci za bardzo sami nie wiedzą, czy zachwycać się nad scorem czy soundtrackiem, wychwalając na przemian a to Bena Frosta, a to Apparata... Już rzadziej i zazwyczaj mimochodem ktoś tam doceni pracę Nikolausa Summerera, pisząc że "ładnie wygląda ten mrok". No i owszem, przyjemne to dla oka i ucha tylko co z tego, jeśli film jest nudny jak flaki z olejem, przewidywalny albo przekombinowany absurdalnie w drugą stronę (gradobicie z sójek to poprostu mistrzostwo świata). A gdy aktorsko nie jest drewniany, to dialogi zdają się być wymyślane na poczekaniu przez aktorów, co by tłumaczyło kilkusekundowe przerwy między wypowiadaniem prostych sentencji. No bo nie wiem co innego, chyba tylko upośledzenie umysłowe. Do błędów logicznych nie będę się odwoływał, bo w filmach gdzie czas i przestrzeń dotyka fantazji zawsze można się przyczepić do różnych paradoksów i sposobu w jaki są interpretowane, aczkolwiek nie mogę się oprzeć wrażeniu, że tu film zdecydowanie skłania się nas przekonać, że wszyscy pochodzą od Adama i Ewy ;)

Reasumując, ten niebanalny klimat myślę że z większym sukcesem udało by się spakować do pełnometrażowego filmu, a tak wyszedł tasiemiec, w którym jeśli się nieco pomyśli, to każdy już tylko czeka jak zaprezentowane zostaną wydarzenia których się spodziewa. I to czekanie bywa niekiedy irytujące do tego stopnia, że znaleźć można ucieczkę już tylko w sam obraz czy muzykę zaś same rozkminy wywołane nie są przez twisty fabularne ale mnogość wątków "historycznych" do których ogarnięcia nie potrzeba błyskotliwej myśli tylko dodatkowych kości pamięci :).

Przyznaję, może jako odwieczny i wierny fan Donniego Darko, napompowany pozytywnymi opiniami spodziewałem się kolejnego fenomenu a tu tymczasem przepaść i rozczarowanie. Lub zwyczajnie bardziej do mnie przemawiają akcyjniaki w stylu Loopera, czy 12 małp, lub chociaż Świstak na skraju jutra, albo jakiś niżej budżetowy Wynalazek, za to zamknięty w 2 godzinach i nie rozwlekany na siłę. Generalnie największą różnicą między Doniem Darko a Dark jest fakt, że do tego pierwszego wracałem wielokrotnie, docierając do wersji reżyserskich i za każdym razem na nowo odkrywając coś nowego, a po przebrnięciu przez Dark byłem szczęśliwy że w końcu się skończyło! Zaskoczenia niestety nie było.