Hanna opowiadająca w ostatecznym świecie swój sen, mówi mniej więcej:
Zrobiło się ciemno i już nigdy nie było widno.
Miałam takie przedziwne uczucie jakby to było coś dobrego.
Że wszystko się skończyło.
Jakbyśmy nagle byli wolni.
Żadnych pragnień, przymusów.
Niekończąca się ciemność.
Żadnego wczoraj, żadnego dzisiaj, żadnego jutra.
Nic.

I aż kusi aby ten monolog zastąpić zakończeniem wiersza Swinburne'a (w kombinowanym tłumaczeniu Horzycy i Barańczaka):

I porzuciwszy gniew, nadzieję, pychę,
Wolni od pragnień i wolni od burz,
Dziękczynnych westchnień ślemy modły ciche,
Ktokolwiek jest tam pośród gwiezdnych głusz,
Za to, że minąć dniom żywota dano,
Za to że nigdy raz zmarli nie wstaną
i rzek gwałtownych nurt zmącony pianą,
Zawinie kiedyś w głąb wieczystą mórz.

Wtedy - ni gwiazd, ni słońca,
Ni księżycowych scen;
Ni wód nawała grzmiąca,
Ni wichru chłodny tren;
Nie wiosna i nie mglista
Jesień, nie światłość czysta:
Już tylko noc wieczysta,
Już tylko wieczny sen.