Serial jest świetny. Koniecznie zarezerwuj sobie trochę czasu na obejrzenie czterech sezonów. Naprawdę warto.

Mi się nie podobają wszystkie detektywistczne, tylko ten. To nie to samo co CSI. O wiele lepsza. POLECAM!

podpisuje się, super serial i uwielbiam ten klimat :) mega jest , polecam!

Wg mnie serial jest słaby, jeśli chcesz obejrzeć coś w stylu Detektywa Monka, a zwłaszca coś lepszego (sic!) obejrzyj Herculesa Poirota. Murdoch jest zrealizowany trochę na podobieństwo Poirota ale epoka oddana w Poirocie jest przepiekna, podczas gdy w Murdochu scenografia wydaje się jakby z tektury (porche vs trabant;)), może dlatego, że Poirot był kręcony w prawdziwych budynkach z epoki, a rekwizyty są jednym z bohaterów serii, stąd były bardzo skrupulatnie dobierane. Murdoch to takie detektywistyczne sci-fi, mimo że akcja toczy się na początku wieku XX to bohaterowie filmu wynaleźli już fotografię cyfrową, tłumik, mafię i program ochrony swiadków, czyli zamiast oddać ducha epoki, przeszczepiono nań, bardzo nieudolnie, współczesność, co zaważylo na niskiej wiarygodności śledztw. Kuleje również charakteryzacja bohaterów, Murdoch nosi widoczną gołym okiem tapetę, a grube kreski na dolnych powiekach 'dodają mu powabu'... Polecam z czystym sumieniem Poirota, a zwłaszcza genialne aktorstwo i scenografię., no i niezawodnie trzymającą w napięciu intrygę Christie.

Nie wprowadzajże ludzi w błąd. W Murdochu najciekawszym pomysłem jest wykorzystanie dla wzbogacenia fabuły całej masy wynalazków, które, choć wydaje nam się, że pojawiły się na świecie dopiero w czasach współczesnych, tak naprawdę „urodziły się” już w XIX wieku. Stąd twój zarzut, że Murdoch to detektywistyczne s-f jest kompletnie bez sensu. Pozostałe zresztą również. Nie ma w serialu mowy o fotografii cyfrowej, za to wykorzystany został wynalazek Goodwina i Eastmana – błona zwojowa, która ok. 1889 r. zastąpiła dagerotyp na szklanych płytkach. Rower wyposażony w silnik konstrukcji Penningtona pojawił się w Ameryce w 1896 – Murdoch mógł więc spokojnie na nim pomykać i w jednym z odcinków zrobił to. Antropometria praktykowana przez doktor Julię, portret pamięciowy, fotografia śledcza – naukowe metody wykorzystywane w kryminalistyce to zasługa Alphonsa Bertillona, szefa wydziału identyfikacji policji paryskiej od 1880. Francis Galton stworzył metodę klasyfikacji odcisków palców już w XIX w., Polak, profesor UJ, już w 1853 opracował metodę wykrywania śladów krwi stosowaną w medycynie sądowej itd. Autorka scenariusza zanim wprowadziła kolejną nowinkę techniczną, z całą pewnością poprzedziła ten fakt uczciwą kwerendą po źródłach historii wynalazków. Stworzyła na wzór Conan Doyle’a nowoczesnego detektywa-geniusza, zafascynowanego w szalonym tempie rozwijająca się pod koniec XIX wieku nauką i techniką, dodała mu do towarzystwa równie bystrą doktor Julię i wyszedł jej rewelacyjny, inteligentny kryminał. Sam film zrealizowany został z ogromną dbałością o szczegóły, a sposób dochodzenia do rozwiązania zagadek jest nadzwyczaj interesujący, podobnie zresztą jak one same. Według mnie to jeden z najfajniejszych seriali kryminalnych idealnie utrzymanych w klimacie klasyki tego gatunku.

To, że wiele wynalazków, albo pomysłów na nie powstało dawno temu to nie pierwszyzna (choćby Leonardo), ale jeżeli w filmie używa się tych rzeczy w formie, w jakiej występują współcześnie to już grube nadużycie. Pierwsze tzw. nowoczesne sekcje zwłok, na przykład, przeprowadzano już w Renesansie, ale to co wtedy myslano o ludzkim ciele, niemal w ogóle nie przypomina współczesnej medycyny. Natomiast Murdoch posługuje się wiedzą nam współczesnych - jego współczesni mieli wyobrażenie, nie wiedze o prezentowanych wynalazkach. Ta doskonałość jest pójsciem na łatwiznę. A posądzanie o dokładność naukową autorki fikcji literackiej jest abstrakcją. Film ma mnóstwo niedociągnięć, jak chociażby scena, w której bohater usiłuje odczytać odciśnięty na kartce tekst - najlepszy sposób zamalować to miejsce ołówkiem. Murdoch otwiera temperówkę i wysypuje z niej spylony rysik - a drewno gdzie? Drewno stanowi większy procent ołówka niż rysik, a mimo to w temperówce go nie było, za to był, potrzebny w danym momencie, rysik. Choć ten przykład może się wydać czepialstwem z mojej strony, jest jednak jednym z wielu przykładów na zręczne omijanie realiów w tym filmie. Dla mnie jest to rażące traktowanie widza jak wszystkożera, który przymknie oko na 'szczególiki', a skupi się na... no właśnie, na czym? Polecam również obejrzenie Poirota - ot tak, dla porównania odwzorowania detali. Zapomniałam dodać, że aktorstwo jest też denne. Nie podoba mi się i już! :P

hehe a mnie sie bardzo podoba i juz.Poirot przy calym szacunku dla agaty christe jest nudny jak flaki z olejem.

:)) to mamy podobne odczucia tylko do różnych filmów.:)

Porównujesz dwa zupełnie odmienne gatunki literackie/filmowe. Poirot, panna Murple, Sherlock, czy Columbo są bohaterami powieści/filmów detektywistycznych, które budowane są wedle zupełnie innych zasad niż powieści/filmy sensacyjne, do których należy zaliczyć Murdocha albo choćby Bones (trzy pierwsze sezony, bo od czwartego to już nie film sensacyjny, ale coś w rodzaju familiady w prosektorium). Różnią się światami, sposobem prowadzenia fabuły, a nawet nieboszczykami – u Agaty, Doyla itd. są one schludne i higienicznie „zaserwowane”, a sam detektyw nie korzysta z dobrodziejstw nauki, lecz „siada wygodnie w fotelu i myśli”, jak to ładnie napisała Agata Christie. Uwielbiam Agatę – zarówno jej powieści jak i filmowe adaptacje. Podobnie Doyle’a, Simenona, Chandlera czy Cobena. I bardzo lubię serial o Murdochu. Robię to jednak oddzielnie, bo porównywanie tych filmów/powieści, to jak próba porównania ziemniaka i pomidora – niby obydwa należą do psiankowatych, ale zamiennie użyć się ich nie da.

Lubie i poirota i murdocha i dla mnie istnym absurdem jest je porównywać. Każdy z seriali ma swoje smaczki - zwolenniczce Monka poleciłbym bardziej Murdocha ponieważ serial ma niezwykły klimat i naprawde można się w nim rozkochać.

Rozkochać to się można w Murdochu :)