Jakby nie patrzeć, drugi sezon osiągnął mistrzostwo - w kategorii premanentnego zawodu.

Okręcił sobie widza w okół palca dzięki zaufaniu względem serii, dokładnie mówiąc: sezonu 01. I piszę to bez niepotrzebnej ironii, naprawdę uważam, że była to misterna robota. Żaden serial jeszcze nie trzymał mnie przy sobie tak długo i wiernie POMIMO drastycznego spadku formy. Każdy kolejny odcinek oglądało się z uchylonymi od niedowierzania ustami, szepcząc mantry "Zaraz coś będzie, na pewno wydarzy się wreszcie coś ciekawego!", po czym następuje NIC. "Teraz to już na pewno poleci!" i nie leci NIC. I tylko gdy wjeżdżają napisy końcowe zauważasz jak zmarszczone od skupienia jest twoje czoło, skupienia przy tęsknym wypatrywaniu jakiejś rewelacji, punktu zaczepienia, poruszenia. A mimo to wracasz z odcinka na odcinek, puszczasz to cholerne play wierząc, że teraz będzie inaczej, lepiej. Jak wracanie do typa, który cię leje w domu po ryju, co mówi że od jutra się zmieni. NIC. Niestety to uczucie ciągłego rozczarowania i niedowierzania towarzyszyło mi do ostatniego odcinka. Tak mistrzowsko zawiedziona, a jednak dotrwała, nie byłam chyba nigdy wcześniej. Twórcy serialu balansowali moimi uczuciami z chirurgiczną precyzją, ciągle zmuszając mnie do dania "kolejnej ostatniej szansy", bynajmniej nie poprzez rzucanie fabularnego haczyka.

Pytanie do zorientowanych: macie jakieś info o domniemanym spadku oglądalności?

Śmieje się z tego żartu o sezonie 03, gdzie Rust i Martin wracają sprawdzić co się ziebało w 02. Chyba jest on na miejscu.