Dokończyłem, bo nie zdołałem skupić się na niczym innym (włączając sen). Najlepszy serial, jaki
widziałem i wątpię, abym kiedykolwiek obejrzał lepszy. Było kilka momentów, które wszyscy
kojarzą z tego typu produkcji (przy czym: nie chcę szufladkować): wtem pojawia się coś
enigmatycznego i przełomowego, muzyka podkręca atmosferę napięcia i boom! A właśnie, że
tutaj nie ma żadnego boom. W każdym takim normalnym filmie, za tymi "drzwiami", na tych
zdjęciach i na tej kasecie... zobaczylibyśmy po prostu "flaki". Mam na myśli szeroko pojętą
makabrę, która ma zdumiewać na poziomie, do którego przyzwyczaiły nas: "Hannibal", "Seven"
itd. A oni i tak odwracają wzrok i jęczą i krzyczą i jest tak zajebiście NORMALNIE makabrycznie, że
aż czuję się nienormalnie, bo mnie to zwyczajnie nie rusza (nawiązanie do "Seven" w ostatnim
odcinku pozwala z łatwością przeciwstawić obie stylistyki) - ten obraz jest dla mnie -
paradoksalnie - lekki, bo nie jest przerysowany. Nie podobał mi się Ledoux w 3 odcinku, bo
oderwał się od tego - nietendencyjnego - rysunku. Te wszystkie fragmenty powinny widza
poinformować, że w finale nie będzie fajerwerków, które podpalą jedną, wielką, drewnianą
piramidę, otwierając przedwieczny portal, z którego wylezie gargantuiczny The Yellow King i
pozabija ich wszystkich, a "sekta" zostanie pogrzebana, takie sfinalizowanie byłoby po prostu
nieadekwatne i o co to calusieńkie pier_olenie? Nie podobał mi się też Rust w pożegnalnej
scenie - po odwaleniu takiej gadki o synestezji - padł ofiarą chemii, ale może akurat wpisuje się
w ten porządek - jako zwykły człowiek, który odpadł po wyjątkowo głębokim "przeżyciu".

Prawdziwy detektyw: https://www.youtube.com/watch?v=GSWZ63-AVXs ;)