Dexter
- podstawowe informacje
- lista wszystkich sezonów
- Opinie i Nagrody
- multimedia
- Rankingi
- pozostałe
Właśnie przeczytałem artykuł o osobowościach antyspołecznych czyli psychopatach. Nie wiem
dlaczego, ale po przeczytaniu opisu zaburzeń odnoszę wrażenie, że psychopatia jest raczej
darem niż błogosławieństwem. Cytuję:
"Podobnie jak Ted Bundy, na pierwszy rzut oka osoby te mogą wydawać się całkiem
sympatyczne, a nawet czarujące. W środku skrywa się jednak chłodny i wyrachowany charakter.
Są bezwzględne w osiąganiu celu, nie mają wyrzutów sumienia, poczucia winy czy zwykłej
empatii. Potrafią kłamać bez mrugnięcia okiem i manipulować drugą osobą. Jednym ze
sposobów osiągnięcia celu jest dla nich przemoc"
"(...) U chorych z osobowością antyspołeczną żadna z tych reakcji nie występuje – po prostu NIC
NIE CZUJĄ. NIE PRZEŻYWAJĄ STRACHU, NIE CZUJĄ BÓLU"
Oczywiście nie mówię o psychopatycznych zabójcach pokroju Budnego, lecz ludziach pustych
emocjonalnie w środku, nie odczuwających żadnych wrażeń tak jak nasz Dexter, przynajmniej na
początku serialu. Takiego człowieka nic nie może ruszyć, żadna tragedia, śmierć w rodzinie,
ośmieszenie, wykluczenie społeczne, nic. Żyje sam dla siebie i własnych przyjemności.
Z biologicznego punktu widzenia psychopaci to istoty doskonałe bo nie kierują się emocjami ani
namiętnościami, o nikogo nie muszą się troszczyć, ani o nic martwić. Kiedy ja patrzę na
torturowane zwierzęta serce mi się rozrywa a łzy same napływają do oczu, kiedy widzę
okrucieństwo człowieka i jawną niesprawiedliwość czuję się wściekły i bezsilny, strach o bliskich
powoduje, że czuję tysiąc zimnych szpikulców w podbrzuszu, boję się czy zapewnię byt swojej
rodzinie, boję się choroby, skrajnej biedy, śmierci. Psychopata jest wolny od tych wszystkich
emocji, nic go nie rusza. I myślę sobie, że wolałbym przeżyć życie właśnie w ten sposób. Nie
przeżywając ani dobrych ani złych chwil, bo te drugie ostatecznie i tak zawsze przeważają na
szali.
Cześć!
Niestety, ale jestem w stanie tylko po części się z Tobą zgodzić. Jeśli chodzi o to co czują ludzie empatyczni a co czują ludzie z brakiem empatii to jest to dość trudne. Interesuję się psychologią i dla mnie ciężko jest zrozumieć, że człowiek może nie posiadać w ogóle empatii. Jeśli chodzi o to, że, cytuję:
" Kiedy ja patrzę na torturowane zwierzęta serce mi się rozrywa a łzy same napływają do oczu, kiedy widzę okrucieństwo człowieka i jawną niesprawiedliwość czuję się wściekły i bezsilny, strach o bliskich powoduje, że czuję tysiąc zimnych szpikulców w podbrzuszu, boję się czy zapewnię byt swojej rodzinie, boję się choroby, skrajnej biedy, śmierci."
Wydaje mi się, że jednak lepiej jest czuć. Osoby antyspołeczne z niskim poziomem empatii lub jej brakiem nie odczuwają nic, żadnych emocji. Myślę, że dla nich musi to być też frustrujące, bo nie mogą nawet zaznać miłości, nie mówiąc o szczęściu. Zabijają myśląc, że to spowoduje u nich jakieś uczucie, jakiekolwiek a tym czasem się zawodzą a potem brną zło jeszcze bardziej mimo wszystko. Natomiast ludzie empatyczni mogą nauczyć się mnie odczuwać ból, mogą nauczyć się być chłodni. Nie raz słyszeliśmy o tym, jak dana osoba zraniona, zdradzona w związku zamyka się na długie lata albo nawet na całe życie na poznawanie innych partnerów i nie jest w stanie wskrzesić w sobie żadnych uczuć. To doświadczenia nas budują. Także możemy po prostu uspokajać myśli, możemy coś wskórać, możemy mieć wpływ na to co czujemy, co odczuwamy... Czego nie mogą ludzie potocznie nazywani jako 'spaczeni umysłowo'. Choć z tą tezą też się nie zgodzę... Nie są spaczeni, po prostu los i życie nauczyło ich odczuwać inaczej, a raczej nie czuć wcale. Swoją drogą bardzo proszę o podesłanie mi linka, chętnie przeczytam :)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
