Najbardziej mnie ujmuje zaskakująca kameralność tej realizacji, niezwykła wręcz ascetyczność przekazu, zarówno w warstwie wizualnej, jak i na poziomie samego scenariusza. Moim zdaniem, stanowi to największą siłę omawianego tutaj serialu. Biorąc bowiem pod uwagę drastyczne zdarzenia stanowiące kanwę przedstawianej historii, twórcy z łatwością mogli się pokusić o wprowadzanie licznych - niekoniecznie tanich - elementów sensacyjnych bądź rozmaitych detali wywołujących w widza dreszcze. Jednakże, w toku opowiadania brak obrazu zwłok, brak choćby jednej sceny toczej się w prosektorium, morderca caly czas pozostaje nieobecny, pracownikom służb odpowiedzialnym za śledztwo obce są jakiekolwiek gwałtowniejsze emocje, reakcja opinii publicznej nie została w materiale w ogóle uwzględniona. Zero stosowania popularnych filmowych konwencji gatunkowych, zero modnej psychologizacji. A napięcie u widza? Nie przymierzając, niczym podczas seansu wybranego filmu Alfreda Hitchcocka.