Aż dziw, że nie ma tematu do dyskusji o tym odcinku, a do następnego już jest :P Czas to zmienić.
Ten odcinek to zaskakujący przykład drugiej części historii, która jest o niebo lepsza od pierwszej.

+ Na pierwszym miejscu zdecydowanie PETER CAPALDI! Dzięki niemu rozważałem czy nawet nie dać temu odcinkowi 10. Fenomenalna gra podczas przemowy, która była zaskakująco długa ( z 9 minut – tyle żadna chyba dotychczas nie trwała). Peter sprawił jednak, że kompletnie się tego nie odczuwało. Ogromny szacun, widać jak wiele jeszcze jest on w stanie wyciągnąć aktorsko.
+ Osgood. Dobrze, że teraz będzie ich dwie. Ciekawe czy kiedyś się dowiemy przy jakiejś okazji, czy obie to Zygonki, czy też nie. No i znamy wreszcie jej imię :D
+ Puszki Osgood, design bardzo przypominał Moment z odcinka rocznicowego – dlatego nic dziwnego, że nic w nich nie było. W ogóle skojarzyły mi się nieco z Matriksem. Też dwa egzemplarze, i też niebieska i czerwona, i też prowadziły do prawdy lub konsekwencji życia w nieświadomości.
+ Czuć było, że ten odcinek był znacznie bardziej kameralny niż poprzedni. Skupił się praktycznie tylko na najważniejszych postaciach. I wyszło to moim zdaniem na dobre tej historii.

+/- Wątek Zygonów przesunięty bardziej w tło, super – szkoda tylko że wytłumaczenie dla całej inwazji jest nieco naiwne. Byli uciskani itd. Tylko czemu
+/- Doktor prowadzący samochód to był trochę dziwny widok XD Ale skoro umie latać TARDIS, to czemu prawka nie miałby zrobić :P

- Osgood nie będzie towarzyszką Doktora, chyba szkoda. Chociaż na jedną podróż mogłaby się zgodzić.

Ten minus w zasadzie był chyba tylko po to żeby się do czegoś przyczepić. Szkoda, że historia Zygonów zostałą rozbita na dwa odcinki. Uważam, że dałoby się to wszystko – sensowniej – zmieścić w jednym odcinku, ew. wydłużając go o, dajmy na to 5 minut. „The Zygon Inversion” mogłoby funkcjonować samodzielnie. Dodałoby się świetny wstęp z poprzedniego odcinka i bez cienia wątpliwości wystawiłbym 10/10. Tak się jednak nie stało, więc waham się między 9 a 10, bo brakuje mi tego czegoś do dyszki. Jak na razie jest to mój drugi ulubiony odcinek tego sezonu. Dotychczas poszczególne części historii dwuodcinkowych miały tendencję do tego, że jedna część podobała mi się bardziej, druga mniej itd., ale tak nierównej historii jak ta nie spodziewałem się zupełnie, zwłaszcza że dotychczas było całkiem dobrze. Podsumowując, jak dla mnie Capaldi pociągnął ten odcinek – ze względu na sympatię dla niego podciągnę ocenę do 10-/10, a całą historię oceniam na 8-/10