10 odcinków i zero bzykania,
kobiety to troskliwe, wrażliwe istoty, a nie Rambo w spódnicy, przy tym porządne, emanujące klasą, nie żadne łatwodajki,
ani jednego geja w fabule - główny bohater z jeżem z początku wydawał się tęczowy, ale okazało się, że jednak jest zwyczajnym lubiącym dziewczyny gościem,
rozmowy facetów o kobietach to nie były rozmowy o ciągnięciu druta, tylko o pięknych oczach i ślicznym nosku ukochanej,
A poza tym jest to opowieść o patriotyzmie i poświęceniu dla ojczyzny. Nawet jeżeli nie do końca zgadzasz się z polityką państwa, to i tak stajesz ramię w ramię z towarzyszami różnych opcji i poglądów i ryzykujesz życie. Na końcu, duch poległego, wychowanego w Paryżu żołnierza Joniego - syna celebryty, wchodzi do sali na której ortodoksyjni Żydzi studiują święte księgi, patrzy, kiwa z uznaniem głową i wychodzi. Wychuchany chłopiec z dobrego domu umarł za tradycję. Tak kończy się ten film.
Takie filmy Izrael kręci na potrzeby wewnętrzne, jakże różniące się od tych kręconych przez reżyserów żydowskiego pochodzenia dla światowej publiki, przepełnionych seksem, feminizmem, wciskanym na siłę homoseksualizmem, wyśmiewaniem religijności i zrównywaniem uczuć narodowych z faszyzmem. Tak to moi kochani wygląda.
W czasach, w których nie da się znaleźć filmu bez nobilitowania mniejszości seksualnych, multikulti i feminizmu, Izrael odrzuca wszystkie te propagandyzmy na raz i pokazuje swoją asertywność, gdy chodzi o formowanie przyszłych postaw wśród własnej młodzieży. O własną tradycję i poczucie tożsamości trzeba dbać, a jako wzór stawiać to co wychowawcze i wartościowe, nie destrukcyjne i moralnie wątpliwe, taki przykład daje nam Izrael.