Z maską jest kłopot. Zgaduję, że poprzez wprowadzenie trucizny do oczu (przednia, jak dla mnie, bzdura, bo śluzówka jest wyjątkowo wrażliwa, a przecież jad wbity w twarz powoduje szybką śmierć w męczarniach - czemu więc ten sam jad _w_oczach_ jej nie powoduje?) zmienia się "zapach" łez/oczu/whatever, a tym prawdopodobnie kierują się tryfidy (w końcu strzelają macką w kierunku twarzy). Śmiem jednak wątpić, by rośliny miały jakikolwiek węch, wnioskując po wyglądzie macek.

Nie jest jednak tak źle. Z pewnością jest to lepsza ekranizacja, niż ta z 1962 roku (rośliny załatwione wodą morską) czy serial BBC z roku 1981(klasycznie słabe aktorstwo, bardzo słabe efekty, historia jeszcze mocniej rozwleczona, niż tutaj). Nadal jednak lepiej sięgnąć po książkę, która wciąż robi wrażenie i ma jako tako spójną logicznie konstrukcję fabularną, czego zabrakło w najświeższej mini-serii.