Zgadzam się w 100% procentach. Serial jest słaby. Może nie jest najgorszy w swoim gatunku, ale ponieważ była to opowieść zamknięta, traktuję go trochę w kategoriach filmu. I jak na film przeszło trzygodzinny jest to fabuła niezwykle prosta i uboga. Jak to kiedyś mawiał inżynier Mamoń: "Niec się nie dzieje". I nie chodzi mi wcale o "akcję" -- mam na myśli wydarzenia, które składałyby się na ciekawą opowieść. Oczywiście, tak jak zaznaczyłeś, dobra opowieść musi mieć bohatera (rzadziej -ów) będącego postacią z krwi i kości, z przekonująco zarysowaną osobowością, z mocnymi stronami i ze słabościami.

W "Dzwonach wojny" opowieść nas rozczaruje (szczególnie zaś jej naciągane, łzawe zakończenie). To jest ot taki wojenny landszaft, ilustracja do lekcji historii na temat I WŚ połączona z oddaniem hołdu poległym i refleksją na temat tego, że w wojnach giną młodzi ludzie.

Prawdziwego dramatu, bólu, strachu, brudu, zimna też tu nie ma. Nie ma kalek, nie ma ciężko rannych, nie ma konania. I choć nie jestem wielkim miłośnikiem naturalizmu, to muszę stwierdzić, że jego brak w filmach wojennych jest raczej minusem. A jedyną stroną dodatnią złagodzonego przekazu może być to, że film można zakwalifikować niemal do kina familijnego. Nie jestem tylko pewien, czy naprawdę jest zapotrzebowanie na familijne kino wojenne.

Dużą wadą tego obrazu jest to, że obsesyjnie przestrzegana symetria doprowadziła do zupełnego zatarcia wszelkich różnic kulturowych i obyczajowych między Anglikami i Niemcami, a przez to całe tło akcji zamieniło się w nijaki budyń, zupełnie bez smaku.

Powiem krótko.lubię filmy ukazujące historię II WŚ,jednak ,,Dzwony wojny,,tak mnie zmęczyły,że dosłownie nie mogłam doczekać się końca ostatniego odcinka...

Też się zgadzam, słabizna