W Hiszpanii po śmierci Franco źle się dzieje. Kopalnia zamknięta, ludzie wegetują w małomiasteczkowej atmosferze. Chciałoby się czegoś więcej niż msza i ognisko nad kopalnianym zalewem. Jest szansa, bo oto przybyli wyznawcy Światła, tu rozumianego jako porażający „blask” piekielnego mroku. W kopalni są wrota do Królestwa, w którym nie jest nawet w połowie tak zabawnie, jak w tym od von Triera. Kluczem do wrót okazują się kobiety, grzeszne, kapryśne, pragnące przygód i niezależności – Franco przewraca się w grobie. Rodzice głównych bohaterek robili, co mogli, by odsunąć nadejście Królestwa, ale ostatecznie wyszło, jak wyszło i młodsza z córek odpieczętowuje przejście do świata mroku.

Po drodze jest sporo zamieszania; ludzie świecą golizną, krzyczą; tłuką głowami własnymi i cudzymi w umywalki, ściany; jest i klasyczne mordobicie, strzelaniny. Rodzina się gubi, odnajduje, potem jedna, znowu dzieli - masę zbędnego tłumaczenia, co kto widział, a co mu się zdawało, co czuł i dlaczego itd. W najbardziej dramatycznych momentach mały piekielny „pokemon” tyranizuje ofiary, włażąc w ciała nieszczęśników raz górą, raz dołem.

Aktorzy robią swoje i wychodzi im to całkiem profesjonalnie, również młodym. W mojej subiektywnej opinii od połowy scenariusz się rozłazi, bo materii nie staje na osiem odcinków, więc trochę trzeba poupychać retrospekcjami. Ma to tę zaletę, iż możemy poznać motywacje starszego pokolenia, wyraźnie skonfliktowanego z młodzieżą, która czasów dyktatury już nie pamięta. Jeśli umieścić wszystko w kontekście historycznym, „powrót piekła” można interpretować, jako echo z mrocznych otchłani faszystowskich resentymentów – konserwatywna społeczność fabularnego miasteczka, to może być obraz starej Hiszpanii, w której ludzie robili wszystko, żeby nic się nie zmieniało, dlatego zamiatali wszelkie brudy pod dywanik. Kiedy tam zaczyna brakować miejsca, przychodzą młodzi, żeby zrobić w końcu porządek. Niestety, przez brak doświadczenia potykają się o własne nogi i katastrofa gotowa.