Po dwóch odcinkach mogę powiedzieć z ręką na sercu że jestem pozytywnie zaskoczony, choć nie obyło się bez błędów. Glee jako największy serialowy czarny koń z 2009 roku (obok Vampire Diaries) stał się zarazem najbardziej oczekiwanym przeze mnie serialem. Kiedy usłyszałem iż TVP 1 będzie go emitowała byłem w „Siódmym Niebie”. Teraz kiedy już widziałem dwa odcinki można już coś o nim powiedzieć. Na pewno na plus zasługuje oprawa muzyczna, piosenki, ich wykonania i cały musicalowy zgiełk. Także bohaterowie są ciekawi, choć na pierwszy plan wysuwają się nieliczni. Ja jednak najbardziej polubiłem zakonnice w przebraniu czyli zastęp cherleederek, swoja kie sparodiowanie sytuacji panującej w szkołach średnich. Niektóre postacie są jednak zbyt przewidywalne i nie trudno domyśleć się co będzie z nimi dalej (chociażby żona naszego nauczyciela). Kolejny plus to sarkazm tej produkcji i poczucie humoru którego w Glee jest mnóstwo i jest się z czego pośmiać. Choć w pewnych momentach scenarzyści przesadzają, tworząc dzieło w stylu kiczowatych amerykańskich komedii. Co powoduje iż w konwencji musicalowej nie trafia to do każdego i ciężko sobie wyobrazić że jakiś wielbiciel tego rodzaju filmów skłoni się ku oglądaniu Glee. Dlatego nie jest to raczej serial skierowany ani dla piwoszy ani dla zbyt wrażliwych nastolatek. Jednak na dzień dzisiejszy Glee wypada naprawdę dobrze choć bez większych rewelacji. Zobaczymy jednak jak będzie dalej, mam nadzieję że tak dobrze jak w przypadku Pamiętników.