Jorah Mormont jak już.

Niezależnie od płci, pewne reakcje są niedopuszczalne. Wyobraź sobie coś takiego:
- na pewnego przywódcę, który chciał zmienić świat na lepszy (swoim zdaniem) był nieudany zamach,
- jego najwierniejsze oddziały zostały rozbite przez nienawidzących go barbarzyńców (jego zdaniem),
- pewne miasto odmówiło mu posłuszeństwa i podjęło walkę, nakazał rzezie mieszkańców,
- po kapitulacji kazał to miasto spalić, a wielu wziętych do niewoli też nie przeżyło.

Pytanie, kto to był?

Adolf Hitler.

dlatego mówię, że jej nie tłumaczę, ale jestem w stanie choć w połowie zrozumieć jej reakcję, bo została sama.
lojalność jej doradców oraz mężczyzny, który ją kochał powinny być do samego końca, a dużo osób okazało jej totalny brak szacunku, tak jakby dostała w twarz. ten jej doradza, by zachowała się dobrze, ale skąd ona ma wiedzieć czy jej doradza dla niej czy pod kogoś innego? wg mnie mogła poczuć, że stosowano wobec niej duże poczucie winy, że tam ludzie zginą, że tamto, ale ona już nie wiedziała komu ma ufać, jasne że powinna mieć własny rozum, ale bała się utracić wszystko na co do tej pory pracowała.
myślę, że gdyby nie krzywda w jej stronę, to nie byłoby wojny.

Daenerys od momentu zdobycia władzy ma problem z wyważeniem reakcji. Początkowo gdy jest świadoma krzywdy konkretnej osoby, to reaguje emocjonalnie. Spalenie córki pasterza przez Drogona spowodowało uwięzienie smoków, wcale nie tych winnych. Ale anonimowi "panowie" z Mereen zostali wysłani na kaźń bez możliwości złożenia wyjaśnień, a przynajmniej jeden był całkiem niewinny i nawet wcześniej bronił niewolników. Bunt Synów Harpii też został krwawo stłumiony, bo wyrżnęli ich Dothrakowie. Kto się sprzeciwiał, ginął, nie było negocjacji. A to się działo w Essos, gdzie było uwielbienie dla Mhysy. Na Westeros była obcym najeźdźcą i czego oczekiwała? Już wcześniej Daenerys miała zachowania tyrana. Były efekty, więc przyjęła to za właściwą metodę. Po prostu z czasem uodparniała się i jedno spalone dziecko przestało mieć znaczenie.

Zgadzam się co do Jaśka. Jon zachował się okropnie. Kiedy po egzekucji Missandei stoi taka biedna w tym oknie, to pierwsze co pomyślałam - Jon biegnij do niej, przytul ją. Widzimy natomiast, że on do niej idzie dopiero po egzekucji Varysa i zamiast ją nawet po przyjacielsku pocieszyć, pogłaskać cokolwiek odsuwa się. To jest jakoś tak źle pokazane.. Zepsute. Bardzo kibicowalam obojgu i cieszyłam się, że się zeszli, ale ich romans pokazany jest okropnie. Bez emocji, jakoś tak, że nie wierzy się w tą miłość. Zwłaszcza że strony Jona. Zrozumiałe jest to, że on powiedzmy z ciotką nie może, ale nie ma tam żadnego miotania się, rozpaczy że nie może być z ukochaną kobietą itd. żadnej szczerej rozmowy między nimi. Normalnie jakby rozmawiało 2 nieogaenietych nastolatków, a nie doświadczonych przez życie ludzi. Do tego stopnia, że końcowa scena po której powinnam ryczeć jak bóbr, nawet mnie nie szczególnie wzrusza To mówienie tylko moja królowio, takie puste... Szkoda, więcej czasu było na pokazanie miłości Robaka i Missandei niż Jona i Dany.

Właśnie o to mi chodzi, sama jako kobieta bardzo źle bym się czuła będąc tak potraktowana.