Do mniej więcej połowy obejrzałam z zachwytem: bo ciekawa fabuła i postaci, bo świetnie zagrane (Bo-gum po raz kolejny zdumiał mnie swoimi umiejętnościami aktorskimi, a młodziutka You-Jung dotrzymywała mu kroku; reszta obsady zresztą też), ładne zdjęcia, super muzyka.
Niestety, gdzieś od 12 odcinka zaczęłam podejrzewać, że ekipa dramy tak zapatrzyła się na piękną parę młodych aktorów, że zapomniała napisać im dialogi. Wobec czego pół odcinka zapełniały zbliżenia: najpierw na twarz jego, muzyka, mija 10 sekund, zbliżenie na jej twarz, muzyka coraz bardziej rzewna, mija 10 sekund, kamera znowu pokazuje jego twarz, z lekko szklistymi oczami, muzyka rzewna jeszcze bardziej, mija 10 sekund, zbliżenie na jej twarz, oczy wypełnione łzami, muzyka łka, mija 10 sekund, on łapie ją za rękę, zbliżenie, przez 10 sekund podziwiamy jej nadgarstek przy muzycznym crescendo... Szczerze mówiąc, gdyby nie moja miłość do Bo-guma, nie dałabym rady dokończyć.
Zaczęła mnie też denerwować postać Ra-On, która z rezolutnej dziewczyny, od dziecka radzącej sobie samej w życiu, zmieniła się w żałosnego krasnala, który umie tylko przycupnąć w miejscu i czeka, aż nad jego głową panowie powalczą o jej życie. I te rozbiegane, bezradne spojrzenia za każdym razem, gdy trzeba coś postanowić...
Ale chyba najzabawniejsze były sceny walki, kiedy nagle wszyscy zamierali, bo książę musiał porozmawiać z przyjacielem. Tak teraz myślę, chyba warto przeskoczyć z odcinka 11 wprost do 17, wiele się nie straci, a przynajmniej nie zaburzy to dobrego odbioru początku.
A do tego cały czas zastanawiałam się, jak to możliwe, że "Love in the Moonlight" tak bardzo zatopiła w Korei "Moon Lovers"... Wygląda na to, że nie tylko my Polacy lubim sielanki :)