Skończyłem sezon pierwszy i czuję się lekko skonfundowany. Serial jest strasznie nierówny, po niezłym początku wpadł w irytującą rutynę odcinków "środkowych", w których, na domiar złego, roiło się od absurdów i dziur logicznych. Pod koniec twórcy postanowili jakoś to wszystko połączyć i muszę przyznać, że akcja w ostatnich dwóch epizodach nabrała rozpędu, poczułem się zaintrygowany. Niestety, pewne mankamenty trudno wybaczyć. Jednym z największych jest Hugh Dancy, irytująca pipa, w dodatku obdarzona zdolnościami, które spokojnie można określić jako nadprzyrodzone. Autorzy bardzo sobie w ten sposób zadanie uprościli, albowiem każdą sprawę można rozwiązać praktycznie bez śledztwa. Po co wszak dochodzenie, kiedy w ekipie mamy "jasnowidza".
Innym aspektem, który z czasem zaczął mnie drażnić jest makabra - przesadzona, wyraźnie efekciarska, jak w podrzędnym horrorze klasy B. Czuć w tym przynętę w postaci taniej sensacji, a z czegoś takiego się wyrasta. Jak widać jednak, nie w każdym przypadku. Co więcej, z serialu wynika, że w Stanach w jednym momencie grasuje przynajmniej kilkunastu zwyrodniałych seryjnych morderców, a FBI aż nie nadąża z ich łapaniem. Na szczęście mają Willa Grahama...
Z powyższych powodów zapewne prędko zarzuciłbym oglądanie. Zrobiłbym to, gdyby nie Mads Mikkelsen w roli tytułowej. Może nie jest aż tak "przebojowy", jak większość widzów zapewne się spodziewała, ale jego stonowana wersja Hannibala szybko przypadła mi do gustu. Bez sztampowej demoniczności, oszczędnie, choć w miarę rozwoju wydarzeń zaczyna coraz częściej odsłaniać swoje mroczniejsze oblicze. Uwielbiam faceta (Mikkelsena, choć Hannibal tez niczego sobie przyjemniaczek), więc już choćby to wystarczyło, by mnie utrzymać "przy ekranie". Z kolei zawieszenie w ostatnim odcinku naprawdę pogłębia apetyt na więcej i nawet jeśli telewizyjny Lecter mnie nieco rozczarował, to i tak ciekaw jestem, co scenarzyści dalej wymyślą. Znając życie, rewelacji nie będzie, ale i tak zamierzam się przekonać.