Bryan Fuller słynie z tego, że w swoich serialach w sposób szczególny dba o detale i scenografię,
ale we wczorajszym finalnym odcinku przeszedł samego siebie.
Ciągłe metafory, symbolizm, senne obrazy zapewne mogą nudzić niektórych widzów ale osobiście
za to właśnie lubię Hannibala. W ostatnim epizodzie ten oniryzm aż wylewał się z ekranu. Właściwie
każda scena była starannie zaplanowana, nakręcona i przedstawiona. Klimat był niesamowity i
trzymał w napięciu. Jestem pod wrażeniem. Na uwagę zasługuje też pięknie dobrana muzyka w
ostatnich minutach (Wariacje Goldberowskie J.S. Bacha w aranżacji Briana Reitzella, mam
nadzieję, że ukaże się jakiś OST z serialu!). Ostatnia scena Willa i Hannibala niesamowicie
wzruszająca. Wizualnie - cud, miód.