Zapraszam was do miejsca gdzie miłość otacza nas w koło, zacieśniają się rodzinne więzy, ludzie zmieniają się na lepsze a główna bohaterka ma nos jak szczeniaczek. Witamy w piekle!!
No cóż może poza powyższym doświadczymy tutaj również jak przystało na animacje dla dorosłych gwałtów, mordów, kanibalizmu i psychopatii wszelkiej maści. Ale to właśnie w takim środowisku Vivienne Medrano potrafi znaleźć dobro w człowieku, pająku czy telewizorze.
Tak Vievienn w końcu po 4 latach, od świetnego pilotażu, zaprezentowała nam wszystkie dusze, które według kanonów religijnych zasłużyły na wieczne potępienie, a może dusze po prostu z jednym błędem za dużo, którego już nie sposób naprawić. No cóż jeśli takie dusze idą do piekła do zobaczenia na miejscu bo to za autodestrukcyjnym Angel Dust, przegranym hazardzistą Huskiem czy władcą piekła Lucyferem, słabym tatą z marzeniami o lepszym świecie, które doprowadziły go na dno i corocznych eksterminacji ludności przeludnionego piekła oraz jego córką, która postanawia z tym walczyć, skoczę w ognie piekielne. A niebiańskie wrota zostawię tym, którzy na nie zasługują czyli możliwe, że nikomu.
Plus to właśnie tam powstają najlepsze piosenki, od ballad po rockowe brzmienia. Każda ze swoim charakterem i olbrzymim ładunkiem emocjonalnym mówią o bohaterach ich uczuciach i sytuacji życiowej.
Doczepić muszę się jeszcze największej tajemnicy serialu Alastora tak tajemniczego i potężnego, że ukrył cały swój potencjał. Potężny, tajemniczy, niejednoznaczy, poproszę więcej w drugim sezonie.
Zastanawia mnie czy muszę się wyspowiadać za tą opinie ale na spowiedzi kłamać nie można a kłamstwem by było gdybym powiedział, że nie bawiłem się świetnie, wzruszałem się i nie dodałem każdej piosenki do playlisty. Ale nawet jeśli w tym momencie popełniłem błąd, który zaprowadzi mnie do czeluści piekielnych mam nadzieje, że jest jeszcze szansa na odkupienie.