Sam pomysł na serię był bardzo ciekawy i obiecujący. Choć mogło być gorzej, to myślę, że można mówić o zmarnowanym potencjale. Przeszłość poszczególnych bohaterów bardziej mnie interesowała, niż ich przyszłość, bo tę można było łatwo przewidzieć. To właśnie chęć znalezienia odpowiedzi na pewne pytania motywowała mnie do tego, żeby przebrnąć przez cały sezon. Chaika Trabant ani mnie nie grzała, ani ziębiła, mam do niej obojętny stosunek, a szkoda, bo jako główna bohaterka powinna być bardziej wyrazista. Jej historia była interesująca do momentu spotkania Chaiki Bohdan, później można było się domyślić, że powstały po to, aby zebrać szczątki, choć dalej nie wiem kto je stworzył (Imperator Gaz?) i w jakim celu mają zebrać te szczątki (żeby nikt nie mógł używać ich jako paliwa?). Dlaczego Biała Chaika chce je pochować a Czerwona przy ich pomocy odbudować Imperium? No i skąd ta blizna na szyi – Chaiki były w jakiś magiczny sposób połączone z Imperatorem? Jeśli chodzi o Tooru i Akari to są to sympatyczne postaci. Mimo, że pokazano retrospekcje odnośnie Tooru, to jednak mnie bardziej interesowała jego wojenna przeszłość: co to była za wojna, co tam się wydarzyło. No i najważniejsze – o co chodzi z tymi inkantacjami? Nie zauważyłam, żeby ich umiejętności wzrosły po tym, jak zaczynali świecić się na czerwono. Ekipa lorda Gilletta wypadła blado – bezosobowe postaci, najbardziej schematyczni byli jednak poszczególni Bohaterowie. Charakterna była jedynie Frederika. Ja ją nawet polubiłam, choć w wersji mini była irytująca. Tak w ogóle to trzeba było albo ją uśmiercić, albo oszczędzić, a nie kombinować z jakimś zrzucaniem skóry. Generalnie fabuła nie jest zbytnio wciągająca, akcja przyśpiesza dopiero pod koniec. Finał może i łatwy do przewidzenia, ale też nie rozczarował mnie. Grafika na przyzwoitym poziomie,
podobały mi się pojazdy jakim jeździli. Muzyka przeciętna, nic nie zapadło mi w pamięć. Cały sezon mocno średni, ale mimo wszystko miło się to oglądało. 5/10.