Tekst bardzo ciekawy, szczególnie część o teorii Goffmana. Fajnie jest zagłębić się w teorię, aby lepiej zrozumieć poczynania pojedynczych postaci. Swoją drogą, mam nadzieję, że scenarzyści pozwolą nam zanurzyć się trochę głębiej w historię przemiany Brody'ego - interesują mnie tutaj najbardziej psychologiczne aspekty, które zastosował Abu Nazir, aby ostatecznie złamać naszego ulubionego (dziękujęmy, Quinn) kongresmena.

Też bardzo na to liczę, i wydaje mi się, że to bardzo prawdopodobna droga bowiem dochodzimy już chyba powoli do tego momentu, kiedy Brody będzie mógł nas zaskoczyć tylko wtedy, gdy w końcu zdecyduje się na to, po której jest stronie ( pewnie wtedy zrobi coś zupełnie odwrotnego). Bardzo się cieszę, że tekst się podoba (:

Ja po ostatnich odcinkach absolutnie wierzę w to, że stoi po stronie Carrie (cokolwiek to znaczy) i tym samym swojej. Ona jest tak naprawdę jedynym sojusznikiem jakiego on ma.

Sądząc po tytule ostatniego odcinka drugiego sezonu wtedy coś się rozstrzygnie (:

Sorry, ale nie zgadzam się treścią Pana recenzji - i to bardzo, ale doceniam pracę jaką Pan wykonał starając się przeanalizować wiele aspektów komentowanego serialu. Wyraźnie widać, że jest Pan zauroczony tym dziełem telewizyjnym, co nie jest same w sobie złe, ale w mojej ocenie przez to nie dostrzega Pan kolosalnych braków i absurdów jakie zawarto w scenariuszu tego serialu. Zaznaczam, że nie jestem zawodowym malkontentem, doceniam wiele seriali i wiele filmów, ale niestety wśród nich nie ma Homeland.

Kurcze, to chyba spora wada tego tekstu, bo bardzo nie chciałem, żeby ten tekst wybrzmiał jak pochwalna pieśń, dziękuję za opinię. Jestem też bardzo ciekaw tego, za co Pan Homeland nie lubi i jakie są Pana zastrzeżenia wobec fabuły. Nie przyświeca mi w tym oczywiście chęć udowadniania własnych racji, jestem bardzo zainteresowany argumentami drugiej strony, zwłaszcza, że. być może sam jeszcze czegoś nie zauważyłem. Dodam, że tekst pisany był z perspektywy po 7 odcinku drugiego sezonu, a, muszę przyznać, jeszcze nie nadrobiłem zaległości, więc może sam niebawem potężnie się rozczaruję. Dziękuję również za to, że docenia Pan mój tekst mimo, że się Pan z nim nie zgadza, takie podejście w dobie internetowego hejterstwa zdarza się bardzo rzadko i zasługuje na szczere uznanie.

Bardzo dobry tekst, tylko mała uwaga co do ''samotności Carrie''. Ona raczej nie miała czasu/ochoty na poważne związki z facetami(do czasu rzecz jasna:D).
Niemniej w pierwszym odcinku druga scena jest ciekawa to ta jak Carrie wraca do domu i ogarnia się, rodzi się pytanie co też robiła w nocy?:D, bo niektóre czynności które wykonuje rodzą podejrzenie że miało to związek z jakimś facetem:D, choć chyba nie wartym zapamiętania:D, no a może to moja nadinterpretacja:D.
No i wygląda jakby miała kaca to tez może tłumaczyć jej zdenerwowanie w odcinku siódmym gdy była z Nickiem ''na trzeźwo'' i być może rzadko robiła to bez ''doprawienia''.
Moim zdaniem Carrie wyrwała akurat to co siedziało w knajpie:D(feministki fanki Carrie już się na mnie szykują zapewne).
No i Nick został już w pierwszym sezonie ''wyróżniony'' bo zaprosiła go do siebie:D.
No i nie należy zapominać o ''tajemnicy pierścienia'':D.