Jestem mile zaskoczony. Dojrzale przedstawienie psychologii postaci, bo po prostu wiarygodne i przekonujace. Dobrze, ze nie przerodzilo sie to w mlodziezowy serial sensacyjny z akcja, poscigami samochodowymi i strzelaninami. Zamiast tego mamy fajnie stopniowane napiecie i dobrze skomponowane sceny.
Carrie pokazana zostala jako kobieta czesciowo juz zlamana, z czesciowo przetraconym kregoslupem moralnym, zatrzasnieta przed pewnymi elementami rzeczywistosci, ktorych sie boi i ktore sa dla niej zbyt duzym wyzwaniem. Nie tylko chodzi mi o kwestie dziecka, ale tez o skorupe, ktora wybudowala wokol wlasnego sumienia. Bardzo znamienna byla jej reakcja na zachowanie Quinna, ktory chcial odreagowac smierc wspolpracownika. Wyhodowana skorupa Carrie bedaca murem obronnym przed bodzcami swiata pozwolila jej nie odczuc tej smierci. Jej zachowania wydaja sie momentami cyniczne i bezwzgledne. Ona jest gotowa po trupach dazyc do celu.

Moim zdaniem dobre odswiezenie serialu i postawienie na dojrzalosc psychologiczna, a nie na komercyjne rozwiazania fabularne. W operach mydlanych z czarno-bialymi postaciami niektorych bohaterow wrecz wypada lubic. Na szczescie ta odslona Homeland nie wydaje sie byc opera mydlana.

Wydaje się, że Carrie przez pewien strach przed załamaniem, wzięciem odpowiedzialności, zaczyna budować te skorupę tj. dziecko, nalot. Podoba mi się, że Quinn zaczyna być postacią, która wychodzi na pierwszy plan. Jego zachowanie chyba jest skutkiem akcji w budynku z poprzedniego sezonu. Dobrze, że nie ciągną w nieskończoność jednego wątku powracającego żołnierza. Reszta podobnie jak u Ciebie. Udźwiękowienie to plus wszystkich sezonów. Dawkowanie muzyki, do tego dobrze dobranej. Cisza na wielu ujęciach, dźwięk ptaków dochodzący z zewnątrz, przy chwilach z dzieckiem. Spokojna cicha melodia w restauracji i wyciszenie całkowite w odpowiednim momencie. Ujęcia przy lustrze, z dzieckiem w łazience. Ujęcie z podłogi w archiwum, które daje wrażenie wielkości. Rozmowa Saula i ruch kamery w prawą stronę z powolnym zbliżeniem, przy jednoczesnym zbliżaniu się postaci. Ujęcie z bliska na twarz Carrie, gdy ma zostać z dzieckiem. Dużo tego. Wszystko jest przemyślane, nie ma co.