Niesamowicie jest mi szkoda nie tylko dzieciaków, ale także Sally. Sama pochodzę z przemocowej rodziny i gdy zobaczyłam nagranie ze spotkania Sally z dziećmi na komendzie, stanęły mi przed oczami wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Dokładnie tak samo wyglądałoby moje spotkanie z mamą, gdyby to ona któregoś razu nie wytrzymała. Fakt, że na przeprosiny matki dziewczynka mówi "wszystko w porządku", a chłopiec nawet nie ma wątpliwości, że to mama była tu ofiarą i że pewnie trafi do więzienia tylko na miesiąc, bo przecież ma widoczne ślady po duszeniu - mówią same za siebie. Gdyby prawdą było, że kobieta w realnym życiu była tą Killer Sally, dzieci by się jej bały, a nie tuliły do niej i płakały, że nie chcą wychodzić.
Bardzo zabolały mnie też słowa prokuratora, że żaden człowiek, który zabił kogoś w obronie własnej, nie położyłby się spać na podłodze na komisariacie. No nie wiem, ja np. właśnie w ten sposób się uspokajam. Jak przytłaczają mnie trudne emocje, z którymi nie potrafię sobie poradzić, to najczęściej czuję właśnie ogromną potrzebę, żeby położyć się i usnąć. Po pozie Sally widać, że miała spięte mięśnie, że mocno wszystko przeżywała.
Jak zwykle najwięcej do powiedzenia o zachowaniu ofiar przemocy domowej mają ci, którzy jej nigdy nie doświadczyli.