"Jest rok 1982, Sara Bender mieszka w Erfurcie, samotnie wychowuje dwie córki Sylvię i Sabinę. Kobieta zamierza wstąpić w związek małżeński z kolegą z pracy Peterem Kochem, lecz krótko przez planowanym ślubem ginie w wypadku jej ojciec, mieszkający po przeprowadzce w RFN (Niemcy zachodnie). Sara chce pojechać na pogrzeb, nie otrzymawszy zezwolenia na to od władz, postanawia opuścić NRD z córkami na zawsze. Kobieta nielegalnie przekracza granicę z Rumunią, nie udaje jej się przedostać przez żelazną kurtynę. W Bukareszcie nieoczekiwanie wpada w ręce służb specjalnych. Przebywa w areszcie, okazało się, że jej niedoszły mąż Peter Koch ją wydał. Już przed ucieczką na zachód władzom NRD nie podobały się jej antykomunistyczne przekonania i niechęć do enerdowskiego reżimu. Podczas nieuczciwego procesu zostaje skazana na 3lata więzienia, traci także prawo do opieki nad córkami. W tym czasie obie dziewczynki trafiają do domu dziecka. Córki korespondują z matką listownie, jednak listy przed przekazaniem odbiorcy są czytane, a nieodpowiednie fragmenty zamalowywane. Po 2latach Sara dowiaduje się, że jej wniosek o wyjazd do RFN został dobrze rozpatrzony z małym wyjątkiem, mianowicie warunkiem wyjazdu jest przekazanie córek pod opiekę państwu. Początkowo się waha, w końcu składa podpis na dokumentach. Jest przekonana, że to tylko formalność oraz, że władzom nie zależy na rozdzieleniu rodziny. W kwietniu, 1984r. dociera do obozu przejściowego w Gissen, cały czas przekonana, że córki niedługo do niej dołączą. W rzeczywistości dziewczynkom powiedziano, że ich matka się ich wyrzekła i wyjechała do RFN. Krótko po tej wiadomości trafiają do bezdzietnego małżeństwa, Dr. Martina Priesa i jego żony Reginy. Małżeństwo stara się, aby dziewczynki zapomniały o matce i rozpieszczają je. Gdy po kilku miesiącach Bender orientuje się, że ją oszukano ze strony władz NRD, zwraca się do Organizacji Praw Człowieka. Jednak i tam dość długo czeka bez rezultatu na pomoc. Dlatego postanawia zorganizować sama akcję protestacyjną na przejściu granicznym Checkpoint Charlie, zwracając tym samym uwagę przechodniów na siebie. Dostaje telefoniczne pogróżki, aby zaprzestała swoich publicznych występów, inaczej może spotkać ją coś złego. Jednak zrozpaczona i zdesperowana kobieta nie poddaje się w swojej walce o dzieci. Dużym wsparciem i pomocą służy jej cały czas znany dziennikarz Richard Panter i dwie kobiety z Organizacji Praw Człowieka. Przed swoją konferencją w Helsinkach (1986r., August) dowiaduje się, że nie może dłużej utrzymywać kontaktu ze swoimi córkami, ponieważ ich przybrani rodzice znaleźli jej korespondencyjne kasety. Mimo to postanawia zrobić tę konferencję. W Helsinkach w hotelu ma telefon od byłego narzeczonego, który na spotkaniu chce ją ostrzec przed tym, co może się jej stać. Konferencja się odbywa, na miejscu jest dużo dziennikarzy, przybywa też policja, która na krótko zostaje aresztowana. Po wyjściu z niego podjeżdża pod nią limuzyna, panowie z niej powiadamiają ją, że czeka ją spotkanie z ministrem i tam chcą ją zabrać. W rzeczywistości są to ubecy enerdowscy, którzy jadą wydać na nią wyrok, podczas jazdy Sara wszystkiego się domyśla, ucieka z samochodu i dzięki pomocy myśliwym udaje jej się przeżyć. Następnie w NRD sfałszowano gazetę, którą dano do przeczytania córkom Sary, przekonując je, że ich matka zginęła w wypadku. Dziewczynki są przerażone, ale wierzą w to. Kobieta ponownie spotyka się z ministrem, który nadal jej nie pomaga, sugerując, aby zaprzestała bezsensownych kampanii. Zrozpaczona kobieta, postanawia sama przekroczyć granicę i odebrać swoje córki, Richard ją odciąga, bo w innym wypadku została by zastrzelona, za przekroczenie niedozwolonej granicy. Na przyjęciu u przyjaciół przybranych rodziców dziewczynki dowiadują się z telewizji, że ich matka żyje, że walczy o nie zaciekle i że je oszukano. Doznają szoku. Regina przybrana matka również, nie może uwierzyć, że posunięto się do takiego kłamstwa, postanawia pomóc dziewczynkom w powrocie do ich prawowitej matki i tak też się dzieje. "


Film daje bardzo dużo do myślenia nad głupotą ludzi kierujących agencjami rządowymi (w tym przypadku Stasi), którzy dążą za wszelką cenę do celu, gdy prawda staje się niewygodna. Pokazuje także, że w życiu trzeba walczyć o swoje prawa, a strach jest tylko fikcją, której nie można wierzyć. Film pokazuje w ciekawy sposób pewien kawałek historii Niemiec.