Skończyłam dziś ten serial i mimo iż bardzo mi przypadł do gustu i szkoda, że to już koniec to chyba nigdy nie zrozumiem fenomenu uwielbienia dla tych postaci. Matka z silną perwersją narcystyczną, uzależniona od alkoholu i nawet w wieku 62 lat dalej popełniająca te same błędy. Natomiast Rory fałszywie skromna i miła dziewczynka, która pod przykrywką uzdolnionej, dobrej uczennicy od początku umiała wykorzystać uwagę skupioną na sobie by dostać to co chce. Na szczęście do czasu. Natomiast bardzo dobrze w tym serialu ukazany jest obraz powtarzania schematów wyniesionych z domu. Podobnie do matki była nie stała w uczuciach. I skakała z kwiatka na kwiatek. W dodatku nie rozumiem dlaczego nie pociągnięto wątku z książką od Jessa noszącą tytuł „akapit” czy napisał w niej dlaczego tak postępował. Uciekał itp czy wyznał jej tam miłość. Nic, a szkoda. Szkoda było mi tego chłopaka, siostra Lucka też była ostro zaburzona, zmieniała chłopów jak rękawiczki i nie potrafiła zadbać o własnego syna. Czasami miałam wrażenie jakby ten serial wyreżyserowali Polacy. Wszyscy dorośli w tym serialu nie umieli wczuć się w sytuacje zbuntowanego nastolatka, którego nikt nie chciał. Ale co się dziwić skoro trzydziestu kilku letnia Lorreline sama zachowywała się jak jego rówieśnica. Podobało mi się przedstawienie trudnej relacji matka/córka między Lorreline i Emily, ale miałam nadzieje, że matka Rory w końcu dorośnie. Ona była w energii dziecka przez wszystkie sezony wraz z tym ostatnim dodatkiem. Dla mnie to niezrozumiałe jak taka osoba niby miałaby prowadzić sama hotel, ona nawet siebie nie umiała dobrze prowadzić. Serial fajny, oglądało się tak jak czyjeś życie, i podobał mi się. Ale nie mam zamiaru idealizować Gilmore girls.
7/10 ode mnie :)