Zapewne po sukcesie "Zniewolonej" oczekiwaliśmy czegoś równie interesującego po kolejnej rosyjsko-ukraińskiej produkcji - "Kozackiej miłości”, jednak już po kilkunastu odcinkach okazało się, że na powtórkę raczej nie ma co liczyć. Osobiście nie lubię filmów czy książek z niedookreślonym czasem i miejscem akcji, zwłaszcza takich odnoszących się do przeszłości, dlatego zacząłem zwracać uwagę na coraz bardziej widoczne rozbieżności w czasie, przestrzeni, fabule i prawdzie historycznej.
CZAS AKCJI: Wszędzie podaje się, że akcja "Kozackiej miłości" dzieje się na przełomie XIX/XX wieku. W 6-8 minucie 34-ego odcinka, na tablicy na rzekomym grobie Aliony prawdopodobnie jeden jedyny raz pokazano jakiekolwiek daty - lata życia Aliony, czyli 1892-1911 (kilka lat później zaczyna się kontynuacja "Kozackiej miłości", czyli "Stepowa miłość", ale o tym później). Akcja "Kozackiej" toczy się przez jakieś 2,5 roku, co odmierza cykl lato-zima-lato-zima-lato. W 40-ym odcinku Fiodor zaciąga się do wojska, kilka, kilkanaście odcinków później rzekomo ginie, potem wraca do stanicy i opowiada, jak to jakaś muzułmanka uratowała mu życie. W rzeczywistości ostatnia wojna Rosji z Turcją miała miejsce w 1878 roku, co najmniej 20 lat wcześniej przed rzekomym czasem akcji "Kozackiej".
MIEJSCE AKCJI: Ogólnie kozacka Ukraina, z tym że tradycyjne tereny Kozacczyzny rozciągały się w dolnym biegu Dniepru, ewentualnie w obecnym Donbasie (Kozacy dońscy). W serialu kilkakrotnie akcja przenosi się na chwilę do Rzeszowa, który w tamtym okresie był zaledwie niewielkim (ok. 10-tysięcznym) miasteczkiem w austriackiej Galicji, ważnością i potencjałem ustępującym wielu innym miastom na czele ze Lwowem. Co ciekawe, wszyscy sobie jeżdżą do tego Rzeszowa jak na wycieczkę, bez wielkich bagaży, jakby po drodze nie było żadnej granicy, paszportów, wiz i innych formalności. Na co dzień akcja dzieje się w fikcyjnych miastach Konstantynowie i Ustiużynie i leżącej gdzieś pomiędzy nimi Stanicy, przy czym i tu odległość jest względna, raz do Stanicy można sobie dojść spacerkiem na piechotę, innym razem nie starcza dnia i podróżni muszą nocować w zajeździe Siemiona i Ustinii.
FABUŁA A PRAWDA HISTORYCZNA: Przez większość czasu różni bohaterowie ciągle się poszukują bądź w Stanicy, bądź w Konstantynowie, bądź w Ustiużynie, ganiając za sobą w tę i z powrotem. Podobno dla celów realizacji serialu wybudowano specjalne miasteczko odgrywające Konstantynów i Ustiużyn, jednak wydaje się, że kamienice to zwykłe atrapy, rozmiarem niewiele większe od domków letniskowych. Generalnie wszystko jest piękne i cukierkowe - ludzie, stanica, oba miasta, podczas gdy w rzeczywistości w tamtym okresie (nieważne, czy na przełomie wieków czy przed wybuchem I wojny światowej i rewolucji rosyjskiej) centrum cywilizacji rosyjskiej były centralne gubernie z Piotrogrodem i Moskwą na czele, natomiast tzw. kresy, do których należała też Kozacczyzna, naprawdę były strasznie biedne i zacofane, a ludzie ciemni, niewykształceni, kłótliwi i zabobonni. Generalnie początek XX wieku to był burzliwy okres w Imperium Rosyjskim, rozsadzanym tendencjami odśrodkowymi, strajkami, terrorem politycznym, podczas gdy w serialu wszystko jest takie cukierkowe, że aż mdłe.
INNE ABSURDY:
(1) Scena pracy w polu pokazana jest zdaje się raz, w pierwszym odcinku. Przez kolejnych 269 odcinków stanicznicy nic nie robią poza plotkowaniem i prowadzaniem się po wsi. Aż dziw bierze, z czego oni się właściwie utrzymują.
(2) Niektórzy bohaterowie część lata, a nawet zimy, spędzają na stepie, tak jakby niestraszne im były srogie, wschodnie mrozy.
(3) Jak na państwo z jedną z największych i najlepszych tajnych Policji (Ochrana) zwykła lokalna Policja to banda nieudaczników, którzy nie potrafią nikogo znaleźć, śledztwa prowadzą jak zwykli amatorzy, a wnioski do jakich dochodzą są wręcz śmiesznie naiwne i nie trzymają się kupy.
(4) Wiadomo, że Imperialna Rosja była państwem na wskroś przesiąkniętym korupcją, ale sposób załatwienia pewnych spraw urzędowych (np. usankcjonowanie kradzieży pieniędzy Kolewanowa przez Anfisę i Ignatija czy przejęcie podstępem restauracji Anfisy przez Pankowa i Studenta) to intryga grubymi nićmi szyta, nawet jak na tak skorumpowane państwo jak Rosja carska.
(5) W restauracji Anfisy czy domu Kolewanowa jest oświetlenie elektryczne, podczas gdy Rosję właściwą zaczęto elektryfikować dopiero w 1920 r. (dla porównania pierwsza elektrownia na ziemiach polskich powstała w 1901 r. w Radomiu).

Dobrze, że ten tasiemiec wreszcie się skończył. Tak jak lubię wracać do niektórych filmów i seriali, w przypadku "Kozackiej miłości" ten jeden raz w zupełności wystarczy. Następcy - "Stepowej miłości" - oglądać nie zamierzam, chociaż z ciekawości obejrzałem pierwszy odcinek i widzę, że fantazja jeszcze bardziej poniosła scenarzystów. Karawana turecka przemierzająca ukraińskie stepy, zatrzymana przez oddział Kozaków szukających granicznej kontrabandy to już szczyt szczytów tej fantazji, biorąc pod uwagę fakt, że od czasu zakończenia wojny krymskiej Rosja już nie graniczyła z Osmańską Turcją na zachodzie (pozostała granica wschodnia w Gruzji), ponieważ rozdzielała je niepodległa Rumunia (od 1859 r.), a od 1878 r. dodatkowo niepodległa Bułgaria.