Komedie gangsterskie to wspaniały gatunek, można im wiele wybaczyć bo zbiegi okoliczności, głupota postaci i liberalne podejście do praw fizyki czy spójności świata przedstawionego to część konwencji. Ale głupota musi mieć swoje granice, tak by zawieszenie niewiary miało się na czym trzymać. Tutaj wszystko się urwało, a podlane jest sosem z kasztanowego humoru. Czasem jakiś żart siada i gra aktorska nie jest tragiczna więc nie jest to totalne dno ale daleko tu do standardów Ritchiego, starych filmów Lubaszenki czy samego Machulskiego.