Podzielę się, bo nie zauważyłam, żeby zostało to wychwycone: serial ma doskonałą formę greckiej tragedii. Wszystko prowadzi do nieuchronnego celu, cała fabuła do niego zmierza (wręcz jak fatum), co rusz odsłaniając go za pomocą kolejnych urywków i scen przed każdym odcinkiem. "Maestro na wyspie" to tragedia w nowoczesnym wydaniu, ale jednak. Mamy tu konflikt tragiczny (w zasadzie u każdego z bohaterów), jest ironia tragiczna, można znaleźć również hybris czy katharsis. Całości dopełnia chór. W dialogach parę razy padają też zapowiedzi wydarzeń - niczym od wyroczni. Gdy spojrzy się w ten sposób na serial, nie da się nie docenić kunsztu reżyserii.

A oprócz tego dialogi - w zasadzie każdy dialog można by rozłożyć na czynniki pierwsze niczym w gabinecie psychoterapeutycznym. Każdy dialog ma sens, w piękny sposób kpi z wielu ludzkich zachowań, motywów, błędów poznawczych - czysty portret psychologiczny społeczeństwa i rodziny.

Myślę, że bez takiego wrażliwego, nieco psychologicznego i literaturoznawczego spojrzenia ten serial może być taki o, może i lekko mdły i jak większość - przyjemny dla oka, trochę dramat, trochę komedia, trochę kryminalistyka - a w nim zupełnie nie o to chodzi... Rdzeniem jest właśnie oparcie na motywie tragedii. I wyczuwając to, dopiero można go odpowiednio ocenić i "czytać". I wtedy staje się naprawdę rewelacyjny!