Sezon 1 (bo na 2gi to się chyba nie doczekam) to dla mnie kompletny mikser doznań emocjonalnych...
Pomijam już fakt, iż niemożliwie irytował mnie Fritz. Mówią, że wśród aktorów to Gosling zasługuje na miano człowieka ziamniaka ... Ale ten aktor powinien dostać złota statuetkę za brak wyrazu. Jakiegokolwiek. Wyrazu twarzy, wyrazu emocji itd. Momentami dno kompletne, ale za to rola Ted'a - mistrzostwo.
Wracajac do huśtawki emocjonalnej, którą, pewnie podobnie jak większość widzów, odczułam... To szybkie przemieszczanie się od nienawiści po ogromne współczucie dla Ted'a. Patrząc na to z zupełnie innej strony... Strasznym dla mnie jest, jak nawarstwianie się problemów z przeszłości wpływa na psychikę człowieka. Każda następna porażka, problem, odrzucenie... dla słabego człowieka, nie mającego wsparcia od nikogo w swoim otoczeniu to potworne przeżycie, którego nigdy nie zapomni, nie skasuje, nie poradzi sobie z nim i będzie musiał dać mu upust w każdy inny możliwy sposób. Czasami warto rozejrzeć się dookoła siebie. Ile z nas ma mniejsze czy większe traumy, kim bylibyśmy dzisiaj gdyby nie one? Lub kim moglibyśmy zostać, jeśli byloby ich znacznie więcej i uderzały by w nas z coraz większą siła? Dla mnie ten serial to dobra lekcja, dobry powod do wielu refleksji.