Obejrzałam wszystkie odcinki pierwszego sezonu. Początkowo dostrzegałam w serialu wyłącznie walory lecz z biegiem odcinków poczułam niesmak. Nie dostrzegłam by fabuła negatywnie oceniała zarabianie poprzez katowanie się w oktagonie. Czy gdy kobieta kobiecie wybija zęby lub nokautuje drugą poprzez kopniak z całej siły w głowę, zgarnia za to honorarium liczone w setkach tysięcy to jest coś co należy propagować? Z tego honorarium utrzymać ma się cały męski team trenujący biedną nieświadomą swojego straumatyzowania Barską - bezzębna Barska dochodzi do siebie liżąc rany w łóżku, a otyli, podstarzali panowie skaczą nad nią wiwatując i licząc zarobione pieniądze. Ta "wygrana" ma teraz przełożyć się na edukacje i komfort "bąbla"? Niesmakiem także napawa mnie wątek Uli influencerki, która kategorycznie i momentalnie odsunęła się od męża który kombinatoryką starał się utrzymać jej luksusowy status życia. Rozwód i okrzyki "zasługuje na lepszego od Ciebie" to, to co serial chce zaprezentować? Taką postawę matki, żony? Drugi sezon serialu winien radykalnie mówić jak toksyczne zachowania prezentowały bohaterki. Barska - córka superprawnika i matki, tancerki, zarabiająca na katowaniu ludzi, z byłym partnerem lekarzem który bezproblemowo przejmuje opiekę nad ich wymagającym synem nie jest godną przedstawicielką matek autystów. Nijak reprezentuje utrudzone kobiety dzieci z orzeczeniem niepełnosprawności. Pan o homoseksualnej orientacji, z wyjątkowo absorbującym dzieckiem który rozkochał w sobie trenera personalnego, który ot tak oferuje mu całego siebie i swe mieszkanie - to nierealistyczne rozwiązania scenariuszowe. Tak jak już przeczytałam na tym forum powtórzę - OSOBY ZMĘCZONE CODZIENNOŚCI MOGĄ OBEJRZEĆ TEN SERIAL TYLKO NA DOBICIE. Jestem osobą bezdzietną, mnie te trudne wyzwania nie dotyczą, więc obejrzałam i zapomnę, mogąc potraktować ten serial jak jedną z wielu rozrywek. Ale osoby których te problemy naprawdę dotyczą, wątpię że znajdą niedzieję w tej produkcji..