„Mentalista” jest mi bardzo bliski, bo akurat zaczynałem prowadzić Zyskiwanie Przewagi jak był duży boom na ten serial. Polubiłem głównego bohatera, bo wydawał mi się bardzo charyzmatyczny i chyliłem czoło przed jego umiejętnościami. Oczywiście w niektórych scenach widać, że scenarzystów poniosła fantazja i np. hipnoza Patricka Jane’a jest mocno podkolorowana. Piszę o tym, bo w sumie… to odpowiednie miejsce.

Głównym wątkiem tego serialu była jednak próba złapania seryjnego mordercy i zabójcy rodziny bohatera. Kim jest ów tzw. „Red John” powstawało mnóstwo teorii, a twórcy dawali nam przez te 6 sezonów rozmaite poszlaki, które mogłyby pomóc w jego identyfikacji.

No cóż, rozczarowanie moje było nieprawdopodobne, ponieważ Red John okazał się nie mieć za grosz charyzmy, a wszystkie wcześniejsze poszlaki były do niczego. Ostatnio reżyser przyznał się, że dopiero w piątym sezonie zdecydowali kto ma zagrać Red Johna. Rozumiesz? Sześć lat poszlak na nic, bo sami twórcy nie mieli pojęcia jak poprowadzić oś serialu. Ale to jeszcze pół biedy.

Zawsze patrzę na mimikę twarzy aktorów, bo dzięki temu mogę z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić jak dana osoba wczuła się w rolę. Z lekkim rozbawieniem zauważam pewną prawidłowość. Otóż, kiepskiej jakości aktorzy mający zagrać „tego złego” zazwyczaj robią minę, która wygląda jak mieszanka złości i obrzydzenia. Czyli wg. Ekmana – najbardziej niebezpieczną mieszankę emocji.
Faktycznie, występuje to w życiu codziennym w ekstremalnych, ale – na litość boską – nie w tak ordynarny sposób. Nie co dziesięć sekund. Tak jakby słaby aktor chciał nam za wszelką cenę pokazać „Ale ja jestem EVILLL!!”.
Niestety Red John jest flagowym przykładem takiej mimiki. Wygląda to groteskowo, ponieważ robi to podczas normalnej rozmowy, w której coś tłumaczy i kontroluje sytuację.


Jak to zrobić zdecydowanie lepiej za przykład może posłużyć Andrew Scott w roli Moriarty’ego w serialu Sherlock z 2011r. Tam akurat również robił „evill minę” kiedy po raz pierwszy spotkał najsłynniejszego detektywa, jednak było to w sposób przerysowany i z ogromnym dystansem, a także stosunkowo rzadko.
Mnie, o wiele bardziej przekonuje że ktoś jest antybohaterem, jak nie robi co chwilę „evill miny”, tylko wykazuje absolutną pewność siebie i kontroluje swoje emocje. Tak jak np. Hannibal Lecter w niesamowitym serialu z 2012r. Jest typowym antybohaterem, ale jednocześnie wzbudza szacunek i aktor jest całkowicie przekonujący w swojej roli. Mads Mikkelsen pokazał klasę. Nie mogę się doczekać drugiego sezonu.

W ogóle w wielu filmach klasy B, w których aktorzy nie są w żadnej mierze wybitni można zaobserwować „kto jest tym złym” właśnie za pomocą ich twarzy. Pamiętam, jak kiedyś włączyłem niechcący TV, bo nie miałem ani ochoty na czytanie niczego, ani żaden inny wysiłek umysłowy. Był to błąd, bo chyba natrafiłem na jakąś australijską produkcję pt. „Minotaur”. Cóż… w porównaniu z tamtym, mimika aktora grającego Red Johna to przykład klasy i wysublimowania. ;]

W tym miejscu nasuwa się też pytanie, czy budowane przez 6 lat napięcie i dorabianie legendy do Red Johna dało się jakoś sensownie przedstawić w finale? Twórcy serialu bardzo umiejętnie zbudowali ogromne napięcie wokół seryjnego mordercy i każdy czekał z wypiekami na twarzy na jego ujawnienie. Czy wobec ogromnych oczekiwań nie jest, że wszystko co się później przedstawi nie ma szansy na ich spełnienie? Patrząc na to od strony psychologicznej – na to wygląda. Jest wzbudzona ogromna nadzieja zobaczenia kogoś niezwykłego, budzącego grozę i wręcz perfonifikację śmierci. Przez 6 lat każdy sobie dorobił w głowie własny obraz jak powinien wyglądać „idealny Red John”, aż w końcu przychodzi konfrontacja i … nasze wyobrażenie nijak miało się do rzeczywistości w serialu.

Tak jest ze wszystkim, a Red John może służyć jedynie za przykład.

Jaka jest więc moja opinia? Według mnie, twórcy postawili się pod ścianą i czego by nie zrobili – prawdopodobnie i tak byłoby to źle odebrane przez zagorzałych fanów. Jest to jednak serial dla Amerykanów, nadawany w porze „casualowej”, więc oni jakoś to przeboleją. Do popcornu dobrze się nadaje.

Chociaż z drugiej strony… mam ciągle wrażenie, że jednak dało się ten wątek zakończyć zdecydowanie lepiej. (Np. zatrudniając nieco lepszego aktora).