Migranci Odcinek 1: Marina

Mówi, że dla niej bycie dobrą matką, to sprawianie, że jej dzieci są szczęśliwe. I uważa, że to się jej udaje. Zostawiła obiecującą karierę, dobre mieszkanie i szczęśliwe życie pod Kijowem, żeby dać swojemu autystycznemu synowi szansę na pomoc i lepszą przyszłość. Jak sama mówi – w Ukrainie nie ma odpowiedniej edukacji ani systemu wsparcia dla takich dzieci. Co więcej, Ilji po osiągnięciu pełnoletności groziło ubezwłasnowolnienie i odizolowanie od społeczeństwa w szpitalu psychiatrycznym.   Cieszę się, czeszę się – to musi być wielki naród ci Polacy, jeśli potrafią nie tylko to wymówić, ale jeszcze odróżnić! – mówi w serialu Marina Hulia o swoich początkach nauki języka polskiego, gdy wyjechała z ukraińskich Czerkasów. Nauczycielka, aktywistka, kobieta-instytucja. Jak nie organizuje szkoły dla czeczeńskich matek i dzieci na dworcu w Brześciu, to z grupą wolontariuszy gotuje i rozdaje jedzenie osobom w kryzysie bezdomności, tańczy z babciami w domu spokojnej starości, gra w teatrze albo przygotowuje pokaz mody dla uciekających przed wojną. W międzyczasie zaśpiewa i rozkręci imprezę, do której wciągnie wszystkich wokół. Marina przyjechała do Polski, ponieważ jej córka zachorowała z powodu skażenia środowiska naturalnego. Miała dwadzieścia kilka lat, gdy zaczynali w Polsce życie od nowa. Angażowała się w pomoc więźniom, wprowadzała innowacje do systemu resocjalizacji, była doradczynią ds. nauczania dzieci cudzoziemskich przy Ministerstwie Edukacji Narodowej, koordynatorką międzykulturową w Społecznej Akademii Nauk i założyła grupę Dzieci z Dworca Brześć. Zaraża charyzmą, uśmiechem i piosenką nawet wtedy, kiedy życie rzuca jej kłody pod nogi, a opieka nad najbliższymi wymaga od niej poświęceń.