Wschodnioazjatyckie produkcje filmowe/serialowe mają wspólną cechę, są „przerysowane”. Totalna afektacja i bufonada w grze aktorów, to taki „skośnooki” standard. Tak jak te śpiewano-tańczone tasiemce z Bollywood’u - fuj. Taka kultura, ot co. W filmach walki typu: kung-fu lub latający Ninja, komediach czy paradokumentach o Kim Ir Sen’ie, coś takiego jeszcze przejdzie. Niestety, w zwykłych produkcjach to kole w oczy, aż płakać się chce (czasem ze śmiechu). W „Miss Sherlock” wszystkiego o czym pisałem powyżej mamy w nadmiarze. Sherlock Holmes jest postacią jednoznacznie dookreśloną, dlatego kobieta-japonka tu nie pasuje. Mnie osobiście trochę irytowało to nawiązanie i przeszkadzało w oglądaniu. Sherlock zmalał i zwiotczał, za to jego skrzypce ogromnie urosły; teraz to one są facetem w tym trójkąciku.