Miło wspominam książkę Kinga, właściwie jej pierwszą połowę, która faktycznie była znakomitym kryminałem i thrillerem psychologicznym. Bill Hodges imponował mi tym w jaki sposób próbował rozszyfrować Mr Mercedesa, scena, który analizował jego list, podkreślając co niektóre zwroty i wyrażenia to imponująca robota detektywistyczna. Potem niestety King wprowadza beznadziejną postać, Holly i robi z bohaterów, jakąś dziwaczną drużynę detektywów rodem z bajek o Scoobie Doo. Próbuje być zabawny i średnio mu wychodzi, cierpi na tym cała książka. Tak samo jest z serialem. Jakby nie było to bardzo wierna adaptacja. O ile na początku Bill Hodges faktycznie wydaje się ciekawym bohaterem, z czasem zaczynam odczuwać zmęczenie i rozczarowanie. To nie jest niestety dobry detektyw, a finałowe wytropienie Mr Mercedesa [SPOILER, KTO NIE OGLĄDAŁ, NIE CZYTA DALEJ!!!] sprowadza się do snów i przeczuć a nie logicznej analizy i dedukcji. Z jednej strony fajnie, że nie dostajemy kolejnego Sherlocka Holmesa tylko zwyczajnego glinę, z drugiej, chciałoby się jednak, żeby Bill był bardziej kumaty. Kiedy rozmawia z sąsiadem Mr. Mercedesa i wypytuje go o sąsiadów, dlaczego nie zapyta czy któryś z nich jeździ hondą? Takich kwiatków jest więcej, ale mimo wszystko serial przyjemnie się ogląda, choć nie ukrywam, że chętnie bym został szkolnym prześladowcą Holly. Beznadziejna postać, w dodatku zagrana w przerysowany sposób, aktorka robi ciągle głupie teatralne miny, widać w tym grę aktorską a przecież chodzi o to, żeby aktor na ekranie stał się prawdziwą postacią a nie ją odgrywał.