Annette Hess, która odpowiadała za scenariusz mówiła, że "nie chcieli robić remake filmu ani serialu o rynku narkotykowym lat 70 tylko wykorzystać uniwersalne wątki i ukazać je współcześnie". Ale w takim razie, po co robić ekranizację książki, z której zostawia się jedynie niektóre imiona bohaterów i tytuł? Moim zdaniem należało zrobić serial, w ogóle niepowiązany z książką o uzależnionej młodzieży XXI wieku. Wtedy to miałoby sens i byłoby przekonujące. Bo do kogo jest skierowany ten serial? Z tego co mówią twórcy, miał pełnić funkcję dydaktyczną, być ostrzeżeniem. Ale przed czym? Problemy, z którymi borykali się bohaterzy reportażu nie są uniwersalne. Ten temat się zestarzał. Współczesne dzieciaki nie szprycują się heroiną, a innymi narkotykami, mają też inne problemy niż nastolatkowie w latach 70.

Zresztą mnie nie przekonują te postaci z serialu (poza Stellą). Nie czuć tej beznadziei i nudy, która popchnęły bohaterów do zażywania narkotyków. W ogóle nie zarejestrowałam tego momentu, kiedy zaczęli brać, a przecież na tym koncentruje się fabuła. Uważam też, że uzależnienie i jego skutki nie zostały, ukazane jako coś strasznego. Niby nałóg niszczy życia bohaterów, ale nie czuć tego ani nie widać. Brakuje mi dramatyzmu.

Nie przekonują mnie również relacje bohaterów. Niby się przyjaźnią, ale tej więzi nie widać. W dodatku dialogi, które wymieniają ze sobą, nic nie wnoszą do historii. Takie lanie wody. Nikt by nie zauważył jakby wcale ze sobą nie rozmawiali. Wątek miłości Christine i Detlefa (Benno) to kolejny koszmar. Pojawia się nagle, trochę jakby z d*** i gdyby nie fakt, że z książki wiemy, iż tych dwoje ma się ku sobie, to w życiu byśmy na to nie wpadli.

Nie trafia do mnie też wykorzystanie współczesnej muzyki i scenografii, a przy tym trzymanie się wątku Bowiego. Zresztą scena w samolocie to jakieś kuriozum.
Problem stanowi też obsada. Rodzice Christine wyglądają jak jej rówieśnicy, a męską część obsady można wziąć za rodzeństwo.