Myślę, że prezesa Leszczyńskiego przez te 20 lat dręczyły wyrzuty sumienia, ale jak Marta powiedziała mu, że jego syn mordował i gwałcił dziewczyny z fundacji - nie wytrzymał. Ukarał siebie i jego.

I ten tekst, jak odpowiedział na pytanie Kulawego - "Dokąd jedziemy?"
- "Do mamy..."

On już wiedział gdzie...

W pewien sposób postać prezesa jest godna współczucia...


I zgodzę się, że Fronczewski zagrał ją świetnie.