Fabuła, aktorzy, zdjęcia, muzyka, kostiumy - w zasadzie nie widzę w tej dramie słabych stron. Wszystko idealnie do siebie pasuje i pięknie dopełnia się w finale.
Ona - nauczycielka gry na wiolonczeli z Seulu, zmęczona swoim dotychczasowym życiem i on - ciepły i uczynny, ale pełen uczuciowej rezerwy właściciel księgarni "Dobranoc" w zapadłej wiosce na skraju gór, gdzie ciotka dziewczyny prowadzi pensjonat w rodzinnym domu i gdzie ona sama chodziła do liceum. Mało mówią, operują spojrzeniami, czasem gestem. Jej myśli poznajemy z offu, jego - z blogu księgarni, prowadzonego nocą (dlatego należy oglądać każdy odcinek do samego końca, bo blog przytaczany jest już po napisach).
Sceneria: mroźna i śnieżna zima i wiejska społeczność, taka prawdziwie wiejska, gdzie ludzie ciężko pracują na roli, nie mają pieniędzy na opał i dobre jedzenie i unikają szpitala, bo nie stać ich na leczenie. Kobiety gotują i plotkują, mężczyźni grają w bilard i upijają się, a niewielka grupka miłośników książek zbiera się w księgarni "Dobranoc", by porozmawiać o tym, co ich zafascynowało ostatnio w lekturze...
To opowieść snuta niespiesznie, pozwalająca zatrzymać wzrok na kołyszącym się liściu lub refleksach światła. Liczne zbliżenia kamery podkreślają intymność scen i wręcz dają poczuć miękkość swetrów i kurtek, w które pozawijani są nasi bohaterowie...
"Po raz pierwszy w życiu jestem ciekawa, jak potoczą się moje dalsze losy" - mówi w pewnym momencie dziewczyna - i chyba jest to także ta chwila, kiedy wydarzenia przyspieszają, a proces uzdrowienia duszy okaże się znacznie bardziej bolesny, niż bohaterowie (a także my, widzowie) mogliby przypuszczać.
Jest w tej opowieści wiara w słowa, w zwykłą rozmowę i w szczere wyznania - oraz w przekonanie, że co prawda brak uczuć chroni przed cierpieniem, ale dla wielkiej miłości warto zaryzykować, bo w razie czego możemy okazać się dostatecznie silni, by przetrwać nawet największy ból.