Obawiałam się, że skoro cały poprzedni odcienk był o Ericu, ten cały będzie o Claire i choć tak w większości jest, mamy jedną scenę z obojgiem.
Ale od początku. Claire oczywiście mierzy się z konsekwencjami swoich czynów, jednak uważa, że odbyła już zasłużoną (albo i nie) karę, a teraz wszystko powinno wrócić do normalności. Kompletnie nie widzi swojej podmiotowości i winy w całej sytuacji - jak twierdzi, to Eric ją uwiódł, on był prawie pełnoletni kiedy zaczęli swój romans i za każdym razem miała jego pełną zgodę. Cieszę się, że jej brat nie owija w bawełnę - wprost wymienia wszystkich których skrzywdziła i nie pomija w tej wyliczance Erica, choć przez gardło mu nie przechodzi to z czym on musi się mierzyć.
Na koniec odcinka dochodzi do spotkania - Eric pisze wiadomość, a Claire zaprasza go do domu brata pod nieobecność rodziny. Na całe szczęście ma przynajmniej tyle rozumu by nie wznawiać romansu. W końcu to spotkanie narusza jej zwolnienie warunkowe - jest tak beznadziejna, że dopiero przez ten fakt coś lekko dotarło do jej głowy. Mówi Ericowi, że to nie była miłość, tylko ucieczka (od jej nudnego życia, czego już nie dodaje) i ich związek jest nieodpowiedni, ale tylko dlatego, że dosięgły ją konsekwencje jej czynów. Uroczo, prawda? :))
Eric oczywiście nie dopuszcza do siebie faktu, że ich związek był czymkolwiek innym niż miłością, ma obsesję na punkcie Claire i nie może się od niej uwolnić.