Ale ja się w tym mroku i smutku odnalazłam. I mimo, że było miejscami straszno, to był spokój. Może dlatego, że więcej niż strachu było smutku. A smutek ma spokój. Jest piękny, jest poetycki. A może to zasługa cudnej ścieżki dźwiękowej. Powolna, instrumentalna, jak adagio Bacha czy Beethovena, pozwalała wejść w nierzeczywistość historii. Gdzie granice miedzy snem a jawą ze odcinka na odcinek bardziej się zacierają a oczywistości gubią. Gdzie mamy transfer lęku ze snu do świata realnego. A może na odwrót …
„Duchy to poczucie winy, sekrety, żale i porażki”
Każdy ma swoje duchy, trupy w szafie, lub za ścianą.
„czerwony pokój bardzo metaforyczny i jak na metaforę przystało, każdy może zobaczyć w nim coś innego. Coś osobistego, Rodzinie dawała złudne uspokojenie. I w życiu dorosłym każdy z nich też miał swój „czerwony pokój”
Gdyby nie duchy, ta historia była by trafnym studium rodziny z problemami psychicznymi. Traumą, z którą każdy radził sobie na swój sposób. Jak w życiu …
Piękny wizualnie, cudny aktorsko.
Uwielbiam takie mroczne, spokojne klimaty.
Podobny w klimacie jest „Nawiedzony dwór”