Prawdziwe zakończenie jest w filmie End of Evangelion to tak jakby co ;)

Wiem , również je widziałem ale tu chciałem nawiązać do samej serii. Zrozumiałe jest dla mnie jego zakończenie(filmu się znaczy), jednak autorzy zostawili sobie zbyt wiele pytań bez odpowiedzi.

Serio uważasz, że jakby seria była pozbawiona wątków psychologicznych i religijnych to byłaby lepsza? Bo mi się wydaje, że byłaby kolejną pustą naparzanką, których jest cała masa. Znudziłby się po kilku odcinkach (bo bez tej otoczki psychologiczno-religijnej schemat wszystkich odcinków jest identyczny)

W sumie nadal podtrzymuję swoją ocenę tej konkretnej serii, choć tym razem z nieco innych powodów. Czas pozwolił mi na to spojrzeć z innej perspektywy, i już wiem co mi nie grało. NGE oceniam nadal z perspektywy tej jednej serii, otoczka już pewnie dawno co nieco poprawiła. A ta konkretna miała parę bolączek. Bo cóż z tego że filozofia utworu jest głęboka, skoro bohaterowie praktycznie cię nie interesują, więcej tu niezrozumienia niż emocji i ciekawych zwrotów akcji, (możę i są ale jesteś już na tyle wynudzony, że już cię nie obchodzą), a stawka, choć wysoka , wcale nie jest odczuwalna. Nie masz tego haka który cię ciągnie. I w sumie brak drogi - protagonista jak był kluchą, tak skończył. Niektórym to nie przeszkadza ale mnie bardzo (podkreślam że to nadal subiektywna ocena). Nie każda "pusta naparzanka" jest udana, jednak taka, w której masz ten ładunek emocjonalny i postacie, które w choć nieznaczącym stopniu cię zainteresują i zaskoczą bezproblemowo cię pochłonie i zapewni dobrą rozrywkę. Ale i są dobre sci - fi które zapewniają dobrą rozrywkę, przy poruszeniu pewnych przesłanek i moralnych rozterek na poziomie filozoficznych (np. Event Horizont , czy cały Battlestar Galactica)

Mam trochę inne zdanie na temat Evangeliona. Mnie akurat bohaterowie interesowali bardziej niż ta cała walka z obcymi. Choć zastanawiam się czy ona przypadkiem nie była alegorią tego, z czym zmagali się bohaterowie (depresja, problemy z dzieciństwa, odrzucenie) .