Skoro wreszcie wszystko w ich relacjo-związku było na dobrej drodze, było im ze sobą dobrze, było widać prawdziwe szczęście na twarzy Lorraine, która była matką nie tylko głównego bohatera, ale też niejako Marianne – zwłaszcza po tym co ją spotkało ze strony własnej rodziny;
to nie, 'just for fun' zdecydowali się na separację, na skrzywdzenie (już drugie) Lorraine, i – jeśli dobrze zrozumiałem – zupełne przyzwolenie na to, że mogą już do siebie nie wrócić. A wszystko zainicjowała aplikacja na stanowisko, złożona od niechcenia, której równie dobrze Connell mógł nie złożyć, jakby go nie nakłoniono.
Nosz ja pie…

Miałem chociaż nadzieję, że po tym dialogu do pokoju wparuje brat Marianne i obojgu solidnie naklepie za takie kretyńskie decyzje życiowe.

O! Wtedy to byłby prawdziwy happy ending. Taki w stylu Family Guya, albo Kapitana Bomby. To są życiowe seriale, a nie takie…