Podpisuję się pod tym rękami i nogami... Jeszcze nie obejrzałam do końca, ale już prawie i powiem szczerze ciężko mi to idzie. Naprawdę wiązałam spore nadzieje z tym serialem patrząc po komentarzach i ocenach, a dostałam szarą, ciężkostrawną papkę ...

Mnie też ten serial nie urzekł. Pierwsze dwa odcinki nawet mi się podobały, ale później musiałem zmuszać się do oglądania. Gdzieś koło 6-7 odcinka stwierdziłem, że marnuję swój cenny czas oglądając to "dzieło" i zacząłem przeskakiwać żeby tylko zobaczyć jak to się skończy. Cała relacja głównych bohaterów wydaje mi się bardzo dziecinna.

Ja pier.dole, ich relacja jest dziecinna bo są jeszcze dziećmi! Oglądasz historię ludzi którzy dopiero przekroczyli dwudziestkę i poełniają mase błędów bo - uwaga - SĄ MŁODYMI, NIEDOŚWIADCZONMI LUDŹMI!

Proponuję udać się do psychologa, skoro komentarz obcej osoby z internetu wyzwala w Tobie tyle emocji. Dla mnie osoby na studiach i po są młodymi dorosłymi, a nie dziećmi, a ich relacja, według mnie, przypominała czasem relację trzynastolatków. To jest moje zdanie, Ty masz inne i dobrze, ale nie wiem dlaczego tak się pienisz.

Relacje trzynastolatków? Chyba te wymyślone, na tiktoku. Na jakim świecie żyjesz skoro sądzisz że dzisiejsi dwudziestolatkowe są "młodymi dorosłymi". Weź się obudź. A pienie się bo ludzie nie ogarniają że oglądają serial o dwudziestolatkach mających swoje pierwsze związki, nie potrafiących ogarniać swojej sfery emocjonalnej (bo heloł, nikt tego ludzi nie uczy w szkole, sami sie muszą nauczyć) nie czterdziestolatkach. Jest lekka różnica.

20-latkowie zachowujący się jak przedszkolaki. Może gdyby w pierwszym odcinku przeszli jakąś terapię to by serialu nie trzeba było kręcić.

Zapisz tą myśl, jakże genialna. Podziel się nią z pisarką, na pewno rozważy. Bo jakbyś nie wiedział, serial jest na podstawie książki.

No i?

Mam podobne odczucia, serial nuzacy, brak watkow pobocznych i nie jest on typowa historia normalnych ludzi- bogata outsiderka na ktora pies z kulawa noga nie spojrzy nagle zdobywa zainteresowanie najpopularniejszego sportowca w szkole.

Łał, brawo, ale dużo zapamiętałaś z tego serialu!

bez kitu, to samo pomyślałem. Nie wiem, ja takie sytuacje znam. Poprzez hipergamię raczej ciężko o coś podobnego w drugą stronę.

Mam dokładnie tak samo...

Mam to samo. Dialogi między głównymi bohaterami są tragicznie nudne. Obydwoje tacy smutni i smętni, jakby mieli się popłakać zaraz.

Nie jest zły, ale zdecydowanie to wszystko przedramatyzowane i przefabularyzowane pod wierność książce.

Zmarnowałem czas.

długo się nad tym zastanawiałam - "normalni ludzie", a wg mnie zachowują się jak totalne przeciwieństwo "normalnych". Ale chyba o to chodziło. Bo kto z nas ustala co jest normalne? Błądzenie, nieumiejętność komunikacji i wyrażania swoich emocji są bardzo ludzkie. Nie wszystkim nauka tych umiejętności przychodzi łatwo, może serial miał nam przybliżyć problemy takich właśnie "normalnych" ludzi? Ale zgadzam się, że w tym swoim błądzeniu bohaterowie bywali bardzo irytujący. Zdecydowanie za długie sceny seksu spowalniały fabułę zupełnie niepotrzebnie.

I w tym, między innymi, jest pies pogrzebany - dorastanie, nieszczęśliwa miłość, młodzieńcze niezdecydowanie i rozczarowania u progu dorosłości to w zasadzie uniwersalne problemy, z którymi styka się gros osób, niezależnie od dzielących ich różnic kulturowych, klasowych czy pokoleniowych. Czyli teoretycznie mamy do czynienia z tematem, z którym na swój sposób identyfikuje się prawie każdy. Niestety, powyższe tematy są nam podane przez twórców "normalnych ludzi" w taki sposób, że trudno jest się utożsamiać z bohaterami i/lub ich przeżyciami. Co więcej, trudno jest wykrzesać z siebie sympatię czy zrozumienie dla nich. Nie są to też postacie intrygujące swoją wielowarstwowością, po obejrzeniu serialu ma się wrażenie, że nie kryje się w nich żadna tajemnica, a więc po co kopać głębiej?

A jak ślepemu wytłumaczyć kolory?

To samo....za każdym razem jak się rozstają myślę sobie luuuuudzieeee gadajcie ze sobą, chociaż w innych momentach przeprowadzają tak otwarte rozmowy że nawet im zazdroszczę. Nie wiem gdzie ta normalność w serialu, chyba że mój 26-letni staż ma tym świecie oznacza ze jestem za stara żeby zrozumieć współczesnych dwudziestolatkow.

Motywacje bohaterów pozostają dla mnie zagadką.

Mnogość "mam tak samo" pod tym tematem uświadczył mnie w przekonaniu, że serial swój założony cel(poprzez tytuł) osiągnął. Nie potrafię złożyć zdania, wciąż przeżywam ostatni odcinek. Sporo zależy od jednostki. Może Wy się z nimi nie utożsamiacie- mi blisko do określenia "1:1".

to klapa i totalna nuda a nie arcydzieło

W punkt. Nic dodać, nic ująć. Ja również nie utożsamiam się z bohaterami, nie rozumiem ich decyzji i wyborów. Nic specjalnego, jak wskazywały na to opinie. Serial do zapomnienia. Euforia to arcydzieło i lepszego serialu o problemach młodych osób nie znam.