To normalne potrzebować pomocy, bo naturalnym jest się czuć źle, czuć się samotnym, wyobcowanym, sfrustrowanym. Normalnym jest popełniać błędy, zbaczać ze ścieżki, decydować się na nową. Serial nie ubarwia, nie koloryzuje, pokazuje świat, jakim jest. Świat, który codziennie przypomina nam, że trzeba walczyć o swoje szczęście, o siebie. Każdy z odcinków to wchodzenie w dorosłość dwojga ludzi, takich jak my. Ludzi, z którymi możemy się utożsamić, odnaleźć siebie przynajmniej w jednej z sytuacji. Konfrontacja nowego etapu w życiu z bagażem doświadczeń, z uprzedzeniami, wypracowanymi reakcjami, wpływem rodziców na wychowanie, to codzienność każdego z nas. Serial emocjonalnie podchodzi do wszystkich wspomnianych aspektów, uwrażliwia, pozwala sympatyzować z bohaterami, jak i potępiać ich wybory. Pozwala, choć niewielu produkcjom się to udaje, obserwować bez oceniania, bo nikt nie lubi być oceniany, a w wielu przypadkach w bohaterach widzimy nas samych.