W pierwszej połowie sezonu myślałam, że te tytuł zupełnie nie pasuje do treści serialu. Niby miał pokazywać normalnych, zwyczajnych ludzi, a ja totalnie nie mogłam się utożsamić z żadną postacią. Ich życie było odrealnione, problemy nazbyt wyolbrzymione, a do tego wiek aktorów trochę gryzł mi się z nauką w liceum. Mniej więcej w połowie uświadomiłam sobie co to znaczy normalność, że normalni ludzie to właśnie ci z problemami, które ma przecież każdy, tylko w innej postaci. Każdy się czegoś boi, spotyka go niezrozumienie, często samotność. Normalni ludzie to właśnie ci "nienormalni".