Miał pełnić rolę pewnego rodzaju metatekstualnego rewizjonizmu, który ma na celu zatarcie granicy między historią a fikcją historyczną.

No tak, ale nie wyjaśnia to tego jak przeżył spalenie na stosie d: Mógł jakoś uciec lub ktoś mógł go uratować. Jest milion sposobów by jakoś to wytłumaczyć, ale ja nie zauważyłem by twórcy to w jakikolwiek sposób pokazali w tym anime. Jedynie dziecko zostało spalone na stosie, a później pojawia się jako dorosły

Wygląda na to, że ostatnie odcinki rozgrywają się w alternatywnym wszechświecie.
Kraina w pierwszym uniwersum została nazwana „Kingdom of P”, a pod koniec odcinka 23 pojawia się już nazwa „Kingdom of Poland”, co sugeruje, że opowieść o Albercie jest (albo próbuje być) zgodna z wiedzą historyczną.

Albert faktycznie istniał, a jego nauczycielem był Rafał – i to byłoby na tyle. Reszta postaci z poprzednich odcinków została wymyślona, podobnie jak całe tamto alternatywne uniwersum. Zresztą, za heliocentryzm nikt nikogo nie wieszał, a inkwizycja nie działała jakoś bardzo prężnie na ziemiach polskich.

A dlaczego twórcy zdecydowali się na taki zabieg? To już kompletnie inna bajka. Teorii jest wiele – i chyba żadna do mnie nie trafia. Kiepskie to zakończenie.

Właśnie mnie to też strasznie zastanawia jak to jest możliwe. jedynym wytłumaczeniem jakie mam w głowie to jest że ta trucizna poprostu zatrzymywała akcje życiowe na jakiś czas, a ten stos był rozpalony przez wieśniaków z wioski alberta. ale i tak wydaje się to dosyć naciągane zresztą zrobiłem sobie miesięczną przerwe więc nie dokońca pamiętam wątkek rafała

Słabe zakończenie naprawdę niezłego anime. Mało co w fikcji drażni mnie tak bardzo jak zabijanie postaci "na niby". Nie dość, że samo w sobie to, że Rafał żyje nie ma kompletnie żadnego sensu, to jeszcze nawet nie zostało to w ogóle wyjaśnione. Mogło być mocne 7/10, a przez to zakończenie jest naciągane 5/10

Też się nad tym długo zastanawiałam, ale moim zdaniem to nie jest kwestia, że Rafał przeżył w sensie dosłownym. Tylko że ta historia, którą widzimy na początku, to rekonstrukcja Alberta — coś, co sobie wyobraża na podstawie strzępów informacji.

Albert dowiaduje się o liście od Draki, rozmawia z księdzem, który wspomina kolegę zakonnika, skazanego za pomoc Jolencie (córce Nowaka) w ucieczce. Może trafia też na jakieś dokumenty czy wzmianki o chłopcu imieniem Rafał, adoptowanym przez duchownego i straconym za herezję jako dziecko.

I co robi jego mózg? Nakłada na tego chłopca twarz swojego nauczyciela – jedynej osoby, którą jednocześnie podziwiał i znienawidził. Trochę jak z czytaniem książki po obejrzeniu filmu — nie widzisz już innej twarzy niż aktor z ekranu. Im mniej Albert wiedział o prawdziwym Rafale, tym więcej musiał sobie „dopowiedzieć”.

Naturalnie miałby więcej informacji o Badenim — kontrowersyjnym duchownym, postaci publicznej. Jolenta i Draka to już czasy współczesne Albertowi, więc ich historię mógł odtworzyć z wielu źródeł: dokumentów, wspomnień, listów, relacji świadków.

A dlaczego przez większość serii mamy Nowaka? Bo główny szkielet historii pochodzi od jego inkwizytora-stażysty, który wiedział, że Jolenta uciekła i że straciła ząb (a to bardzo konkretna informacja, więc pewnie pochodzi z bezpośredniego świadectwa).

Albert odtwarza historię tak dokładnie, jak umie — ale tam, gdzie ma dziury, wchodzi jego wyobraźnia.
I właśnie dlatego jako widzowie musimy trochę sami zdecydować, co się wydarzyło naprawdę, a co Albert dopisał. Tak jak przy czytaniu fabularyzowanej powieści historycznej — niby prawda, ale jednak przez filtr emocji i domysłów.

Może tak jest (:

Ludzie, oznaczajcie takie tematy jako „spojler”…