Nie zabrzmi to poważnie, ale po obejrzeniu serialu czuję się tak, jakbym oklaskiwał na stojąco pomnik polskiego gangstera - doskonały w niemal każdym calu. Właśnie obejrzałem "Odwróconych" jeszcze raz po 12 latach przerwy, tym razem ciągiem, w jeden dzień na playerze. I jestem zachwycony klimatem tego serialu sześć razy mocniej niż wtedy. Może dlatego, że dopiero teraz lepiej dostrzegam momenty, w których kilka lub kilkanaście następujących po sobie scen to po prostu osobne arcydzieła.
Angażująca bez reszty narracja, nieustanny stan napięcia, genialna muzyka, kapitalne dialogi i ludzie. Przede wszystkim ludzie - czyli arcymistrzowskie kreacje aktorskie. Robert Więckiewicz nie podlega ocenie, bo swoją wielkością miażdży każdą z możliwych do przyjęcia skalę. Podobnie Artur Żmijewski - hegemon ekranu. No i Anna Radwan, dla której trudno mi wyrazić w jakikolwiek sposób uwielbienie. Przynajmniej kilku innych bohaterów - bez dwóch zdań 10/10...
Aż się boję włączyć drugi sezon, żeby nie zepsuć tego, co tak bezkompromisowo zbudowało moją fascynację. Jak na razie to bezsprzecznie najlepszy polski serial XXI wieku. Zaraz potem jest "Pitbull", a cała reszta paręnaście długości z tyłu...