Poziom patosu jest nie do zniesienia. Bohaterowie nie mówią, tylko głoszą, aktorstwo poleciało na łeb, bo inne postacie w trakcie tych wielozdaniowych przemów nic innego nie robią, tyko siedzą z minami zarezerwowanymi na okoliczność "akademii ku czci". A na wypadek, jakby ktoś przeoczył okrucieństwo, z jakim spotykali się geje i mniejszości etniczne, co chwila ktoś to łopatologicznie wyjaśnia, co ma mniej więcej tyle sensu, jak w filmie wojennym, gdy bohater na tle stosu trupów odkrywa, że wojna to jednak nic miłego. Oglądając scene, w której Pray zmywa makijaź, która mogła być poruszająca, czułam się, jakby mnie reżyser tłukł batem po plecach: no już, wzruszaj się, wzruszaj się!